'Wbrew całemu światu' XVI

Minęły cztery godziny od momentu w którym wybiegł z jej domu. Odchodziła od zmysłów. Bała się, że po alkoholu wylądował na jakiejś latarni lub w rowie. ‘Nigdy sobie tego nie wybaczę’ powtarzała w myślach. Podjęła kolejną próbę dodzwonienia się do niego. Znów nic. ‘Błagam, daj mi chociaż znak, że nic Ci nie jest. Martwię się’ wysłała kolejną tego dnia wiadomość.

                            

- Gdzie twój luby? – rzuciła ze śmiechem Marta. Posłała jej mordercze spojrzenie. Chociaż nie. Więcej w nim było smutku, niż gniewu.

- Mamusia! – słysząc głos rodzicielki Stasiek wpadł do przedpokoju, jak burza

- Cześć słońce. Bardzo za tobą tęskniłam. Daj buziaka. Dobrze się bawiłeś? – mały pokiwał głową rozpromieniony

- Chodź, pokażę ci jaki fajny samochód ma Damian. Taki na pilota – emocjonował się

- Za chwilę. Muszę porozmawiać z ciocią – obrzuciła Ulkę spojrzeniem pełnym troski – Pokaż najpierw tacie. Kochanie, musimy pogadać – zwróciła się do męża - idź do dzieci. Zajmij ich czymś. Jakieś warcaby, monopol, czy co tam będą chciały – musnęła usta Roberta i ruszyła za przyjaciółką do kuchni.

- Pokłóciliśmy się – szepnęła robiąc kawę dla przyjaciół

- No to akurat oczywiste patrząc na twoją minę i nieobecność księcia z bajki. Pytanie brzmi o co poszło? – blondynka stanęła obok i spojrzała wyczekująco

- Zarzuca mi, że nie traktuję go poważnie… - zaczęła – A tak o ogóle, to słyszał naszą wczorajszą rozmowę – dokończyła szeptem

- Tę o dziecku? – zapytała z obawą. Była niemal pewna, że przyjaciółka potwierdzi. Sosnowska tylko kiwnęła głową – O ja pieprze!

- I się wściekł – dokończyła pocierając nerwowo czoło

- No ja się mu nie dziwię – powiedziała bardziej do siebie, ale Ulka słyszała doskonale

- Pokłóciliśmy się, trzasnął drzwiami i wyszedł. Najgorsze jest to, że zabrał kluczyki, a teraz nie odbiera moich telefonów. Ja mam nadzieję, że nie strzeliło mu do głowy nic głupiego – zdenerwowana krążyła po pomieszczeniu

- Z tego co mówiłaś wcześniej, to ma całkiem dobrze poukładane w głowie. A to milczenie to element kary dla ciebie. Jest rozgoryczony.

- Znowu wszystko spieprzyłam – spuściła głowę. Lewandowska pocieszająco pogładziła jej plecy by po chwili objąć ją ramieniem

- No nie będę ukrywać, że facet nie ma z tobą lekko. Nie można was na pół dnia samych zostawić! – obie się zaśmiały – A tak na poważnie… ja byłam wczoraj zdziwiona, gdy mi powiedziałaś, że on nic nie wie, o tym ciążowym alarmie. Ja rozumiem, gdybyś mu nie powiedziała na etapie waszego płomiennego romansu, seksu bez zobowiązań,  ale prezesik sam dążył do związku. A dobrze wiesz, że związek rządzi się innymi prawami. Poza tym nawet lepiej, że alarm był fałszywy. Za to była to dobra okazja, żeby wybadać grunt i sprawdzić jaki on ma stosunek do kwestii dzieci.

- No tak, ale miałam do niego zadzwonić w czasie świąt? A gdyby mamusia usłyszała, albo gdyby sam jej powiedział? Dopiero by sobie zaczęła używać, że próbuję go zatrzymać przy sobie dzieckiem.

- O mamusi to myśmy już rozmawiały. Jest taki wyraz na cztery litery, zaczyna się na ‘d’ i właśnie tam, powinnaś mieć szanowną panią Dobrzańską. Ona cię nie znosi, on uwielbia – posłała jej jednoznaczne spojrzenie – Poza tym to on miałby cię zapłodnić, a nie mamunia, więc jego zdanie jest w tym momencie ważniejsze i jakże odmienne od jej. I sądzę, że z uwagi na to, jak bardzo jest na ciebie napalony, Hela nie miałaby wiele do powiedzenia.

- Co ja bym bez ciebie zrobiła? – spojrzała z wdzięcznością przytulają się do blondynki

- Zginęłabyś marnie, a Mareczek osiwiałby przedwcześnie – zaśmiała się upijając łyk espresso – Ja wiem, że przez ostatnie lata nie miałaś wielkiego oparcia w Piotrze. I że przez ostatnie kilkanaście miesięcy w ogóle byłaś zdana sama na siebie, ale masz teraz fajnego faceta i pozwól mu tym facetem się poczuć. Już nie musisz być silna. Mężczyźni z reguły uwielbiają słabe istotki, którymi mogą się opiekować, a najwyraźniej pan Dobrzański też tak ma. Jest młodszy i być może potrzebuje bardziej zaakcentować to, że potrafi być odpowiednim partnerem dla nieco starszej kobiety z bagażem doświadczeń i dziećmi. Musisz przeczekać, aż jego rozgoryczenie minie i będzie chciał z tobą rozmawiać. A wtedy musisz mu wszystko wyjaśnić i trochę odpuścić, by zostawić w swoim życiu większe miejsce dla niego.

- Chciał z nami zamieszkać. Rozmawialiśmy o tym w czasie powrotu z Wisły

- No i bosko! Pozwól mu na to. Widocznie coraz bardziej się angażuje i chce mieć normalny dom. Myślę, że dzieciaki nie będą protestować. Damian jest nim zachwycony, a Maja chyba też ma coraz większą śmiałość do niego.  

- Mam tylko nadzieję, że będzie chciał rozmawiać – szepnęła lekko zrezygnowana, splatając nerwowo palce.

- Oj Ulka! – próbowała sprowadzić ją do pionu – On jest zakochany! Miłość nie znika od tak po jednej kłótni i jesteś na tyle dużą dziewczynką, żeby o tym wiedzieć. Cierpliwości, dogadacie się – uśmiechnęła się pokrzepiająco.

Przed dwudziestą jej telefon zasygnalizował nadejście sms’a. Niemal rzuciła się na urządzenie wzbudzając zainteresowanie oglądającego program przyrodniczy Damiana. ‘Żyję i mam się rewelacyjnie’ przeczytała na ekranie smartfona. Odetchnęła z ulgą. Widziała, że ta ociekają ironią treść świadczy o tym, że wciąż jest bardzo rozżalony. Zrezygnowała z dzwonienia. Postanowiła, że próbę rozmowy podejmie jutro. Wysłała tylko kilka krótkich słów. ‘Żałuję tego, co się stało. Dziękuję, że się odezwałeś. Pamiętaj, że bardzo mi na tobie zależy’.

Od rana była zirytowana. Wczorajsza kłótnia z Markiem kompletnie ją rozbiła. Chciała porozmawiać z  nim z samego rana, ale gdy była w jego sekretariacie o dziewiątej Violka poinformowała ją, że prezes się spóźni. Przyszła do pracy z bólem głowy. Większość nocy nie spała układając sobie w głowie możliwe scenariusze ich rozmowy. A żeby tego było mało, jej biurko uginało się od stosu napływających dokumentów. ‘Chyba się wściekli od samego początku roku’ powtarzała w myślach, gdy przed dziesiątą Dorota przyniosła jej kolejny plik faksów, a jej skrzynka mailowa wypełniona była nowymi fakturami i wiadomościami od dyrektorów szwalni. Po godzinie pracy miała serdecznie dość tego dnia i modliła się o wybicie godziny siedemnastej. A rozmowa z Dobrzańskim wciąż była przed nią, co nie poprawiało jej samopoczucia. Wolałaby mieć już ją za sobą i mieć poczucie, że chociaż w jej związku wszystko jest na swoim miejscu. Przed jedenastą zadzwoniła jej komórka i gdy na wyświetlaczu zobaczyła imię byłego męża rzuciła pod nosem ciche przekleństwo. Rozmowa z Piotrem była ostatnią rzeczą na którą miała teraz ochotę, zwłaszcza, że miała pewne podejrzenia odnośnie jej tematu. Nie pomyliła się.

- Cześć Piotr. Czemu zawdzięczam twój telefon?.... Tak, dzieciaki zadowolone. Przez kilka dni będzie z nimi jeszcze Staś. Marta wraca do Krakowa dopiero za kilka dni…. Nie no Damian normalnie chodzi do szkoły. Wizyta przyjaciela to nie jest powód, żeby robił sobie wagary. Niemniej będą mieć z Mają towarzystwo popołudniami i pani Halina nie będzie tak zaangażowana w zabawianiem ich…. Tak, wypisałam go z basenu, oczywiście na jego wyraźne życzenie. Nasz syn chce się nauczyć teraz grać w tenisa. Niech się dziecko rozwija, poznaje nowe dyscypliny. Powinieneś być z niego dumny – dyskusja z byłym małżonkiem tak ją pochłonęła, że nawet nie zauważyła, że od kilku chwil nie jest w gabinecie sama. Stała przed biurkiem, tyłem do drzwi, a gość zachowywał się na tyle cicho, że nie usłyszała jego wejścia. Przybysz stanął cicho przy regale z segregatorami i z uwagą przysłuchiwał się dalszej konwersacji pani dyrektor - Tak, dokładnie ten sam, którego poznałeś…. Jesteś śmieszny. Ten szczeniak, jak byłeś łaskaw go nazwać, jest sto razy bardziej dojrzały i odpowiedzialny od ciebie. Opiekuje się twoimi dziećmi i znajduje dla nich czas, więc wypadałoby, że jeśli nawet nie stać się na podziękowanie, to chociaż powinieneś się pohamować od tego typu komentarzy!.... No on w przeciwieństwie do ciebie nie składa im obietnic, z których później niewiele wynika. Te twoje tłumaczenia, że musiałeś zostać w szpitalu, że ratujesz życie. Naprawdę cudownie, że chcesz być profesorem Religą w ich oczach, ale oboje dobrze wiemy, że te twoje dyżury i umierający pacjenci to kolejna długonoga pielęgniarka, stażystka, czy za kim ty się tam teraz uganiasz. Zresztą Damian jest coraz starszy i jeszcze rok, dwa i przestanie kupować te bajki... Tak, jak nie twoja wina, że ja wyprowadziłam się do Warszawy, tak samo nie jest moją winą to, że chciałeś rozwodu, rodzina przestała się dla ciebie liczyć i zacząłeś posuwać rezydentkę ze swojego szpitala!... Ja też mam prawo ułożyć sobie życie! Wiesz co – zaśmiała się – Ty mu nawet do pięt nie dorastasz. Czuję się przy nim bezpieczna, szczęśliwa. Trzeba przyznać, że ten gówniarz, jak lubisz go określać, daje mi wszystko to, czego nie mogłam zaznać od ciebie przez ostatnie kilka lat! I dzieci też się świetnie z nim dogadują... Powinieneś być mi wdzięczny, że mój facet nie traktuje twoich dzieci jak zbędny balast, że chce się nimi opiekować. Ma do nich zupełnie inny stosunek niż twoja Katarzyna, która najchętniej wsadziłaby je w rakietę i wystrzeliła w kosmos. Szybko znudziła jej się rola super cioci. Dzieci to czują i mi później opowiadają… Wiesz co, przestań odstawiać ten swój teatrzyk zazdrości i pseudo troski o dzieci. Dzieci mają się świetnie, uwielbiają Marka i wiedzą, że mogą na nim polegać. Bo jak im obiecał kino, to je tam zabrał, a nie tłumaczył się pokrętnie dyżurem… Ty jesteś ostatnią osobą, która może mnie oceniać i organizować mi życie – rozłączyła się i rzuciła telefon na biurko, opierając się na rozłożonych rękach o mebel – Palant! Boże, co ja w nim widziałam! – westchnęła głośno i odwróciła się chcąc przysiąść na kancie mahoniowego blatu. Zaskoczona dostrzegła wpatrującego się w nią Dobrzańskiego, który od dobrych kilku minut podpierał ścianę, a w ręku ściskał plik dokumentów.

- Marek – rzuciła ledwie słyszalnie – Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że cię widzę – podeszła kilka kroków, stając przed nim. Miała ochotę się przytulić, ale świadomość, że wczorajsza kłótnia wciąż nad nimi wisi skutecznie wygasiła te pragnienia. Powinni najpierw porozmawiać. Wpatrywał się w nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy, jednak nie odczytała z niej złości. – Chciałam cię przeprosić. Popełniłam błąd. Powinnam była ci powiedzieć o swoich podejrzeniach, powinniśmy byli porozmawiać na ten temat. Jeśli nawet nie w święta, to później podczas wyjazdu. Żałuję tego, co się stało i chcę żebyś wiedział, że nie traktuję cię, jak gówniarza. Jeśli tak się czułeś, również przepraszam – dodała ze skruchą - Jesteś najcudowniejszym mężczyzną, jakiego w życiu spotkałam - tonęła w jego spojrzeniu oczekując reakcji. A on, jakby odczytując jej pragnienia przyciągnął ją do siebie i zamknął w ramionach.

- Nienawidzę się z tobą kłócić – szepnął wprost do jej ucha delektując się jednocześnie zapachem jej cytrusowych perfum marki Burberry. Po chwili odsunął się lekko i wciąż trzymając dłonie na jej biodrach spojrzał głęboko w oczy – Wiesz, że musimy porozmawiać i wiele sobie wyjaśnić – kiwnęła potakująco głową – Po pracy, ok? Na mieście? – nie proponował swojego domu, bo miał świadomość, że zamiast rozmawiać wylądowaliby w łóżku.

- Może u mnie? Dzieciaki się wczoraj o ciebie dopytywały. Wyślę je na poobiedni spacer z panią Haliną. Będziemy mieć trochę czasu na spokojną rozmowę

- Ok – musnął ustami jej czoło i odsunął się chwytając z półki dokumenty, które przyniósł – Świeża dostawa. Miłego dnia.

Odetchnęła z ulgą, choć wiedziała, że od przebiegu wieczornej rozmowy będzie zależała przyszłość jej związku. Jedno wiedziała na pewno, nie mogła stracić Dobrzańskiego.