'Wbrew całemu światu' VIII

Do końca dnia dosyć zręcznie jej unikał. Prawdę mówiąc większość czasu spędził w swoim gabinecie, by przypadkowo nie spotkać jej na korytarzu lub w bufecie. Przez kolejne dwa dni również się nie spotykali. Chodził wściekły. Pracownicy zaczęli snuć domysły dlaczego zachowuje się jak chmura gradowa. Oberwało się nawet Sebastianowi, tylko dlatego, że zaproponował prezesowi wypad do klubu. Nie miał ochoty na zabawę, nie był w nastroju.

W czwartkowe przedpołudnie do jej gabinetu zapukała Violetta

- Marek prosił bym ci przyniosła – podała jej plik zszytych kartek – Przeczytaj i jeśli nie masz uwag podpisz – wyjaśniła i wyszła. Sosnowska spojrzała na okładkę i westchnęła ciężko. Pobieżnie przejrzała dokumenty. Nie musiała się wczytywać. Miała do niego zaufanie. Zresztą tak, jak on do niej. Niemal od samego początku tworzyli zgrany duet i działali razem na korzyść firmy, przeciwko Febo. Złożyła swój podpis na pierwszej i ostatniej stronie i już miała poprosić Dorotę, jednak zrezygnowała w ostatniej chwili. Postanowiła iść osobiście, choć nie do końca wiedziała, co chce mu powiedzieć. Wiedziała jedno. Nie da rady długo pracować w takiej atmosferze.

- Cześć – rzekła słabym głosem i niepewnym krokiem podeszła do sofy. Nie czekając na jego zaproszenie usiadła po lewej stronie kanapy.

- Cześć – odpowiedział i obrzucił ją krótkim spojrzeniem. Nie widzieli się trzy dni. Chyba trochę tęsknił.

- Podpisany – wymownie spojrzała na kartki w czarnej obwolucie. Nie bardzo wiedziała od czego zacząć ich rozmowę

- Dziękuję. Połóż na ławie. Później się tym zajmę – nawet na nią nie spojrzał. Uparcie wpatrywał się w arcyciekawe wykresy na ekranie laptopa

- Teraz tak będą wyglądały nasze relacje? – zapytała smutno. Obrzucił ją krótkim, pytającym spojrzeniem

- Znaczy jak?

- Będziemy się unikać, odpowiadać sobie półsłówkami i bez słowa mijać się na korytarzu

- Czego ode mnie oczekujesz? – zapytał z nutą zaciekawienia, zamykając klapę laptopa

- Normalności – szepnęła

- Ja również oczekuję normalności i nie mogę się doczekać – spojrzał na nią i ku jej zaskoczeniu wstał, by po chwili zająć miejsce obok niej – Ula, ja nie jestem typem mężczyzny, który będzie się konsekwentnie narzucał wbrew twojej woli – na moment zatonął w jej oczach. Miał cholerną ochotę pocałować ją. Powstrzymał się – A wracając do naszych kontaktów w pracy… Nie jestem w stanie udawać w nieskończoność, że nic się nie dzieje – chciał kontynuować, ale przerwały mu jej słowa… Słowa, które bardziej kierowała do siebie niż do niego

- Właśnie tego się obawiałam wchodząc w ten romans. Bałam się, że po rozstaniu nie będziemy potrafili razem pracować – wymierzyła mu tymi słowami cios prosto w serce. Dopóki nie przyszła miał jeszcze nadzieję, że może jednak się zastanowi, może jednak się zdecyduje... Miał nadzieję, że jest dla niej ważny.

- Aha…. – westchnął zagryzając dolną wargę z bólem – czyli jednak mówimy o rozstaniu – rzekł gorzko – Świetnie, zdarza się – zaśmiał się nerwowo i choć chciał ukryć, jak bardzo go to zabolało, to nie potrafił. Zerwał się z miejsca i stając do niej tyłem szepnął krótkie – Wybacz, za chwilę mam spotkanie – wyszła bez słowa.

Znowu wszystko spieprzyła, znów się wycofała. Przecież nie poszła tam, by zakończyć tę relację. Raczej, by spróbować załagodzić sytuację, udobruchać go. A jednak z jej ust padły te jednoznaczne słowa. Znów spanikowała. Tak samo, jak spanikowała w sobotę, gdy Marek stanął twarzą w twarz z dzieciakami. Bała się. Cholernie się bała, że nic z tego nie wyjdzie. Bała się, że się zaangażuje, że pozwoli mu odgrywać zbyt ważną wolę w życiu całej trójki, później się rozstaną, a ona zostanie z cierpieniem, a dzieci będą rozczarowane. Miała nadzieję, że ta bajka potrwa jeszcze trochę. Przecież czuła się przy nim szczęśliwa. Czuła, że wreszcie znalazła odpowiedniego mężczyznę. Jednak strach okazał się silniejszy. Bała się zaangażowania, które sprowadziłoby ją na przegraną pozycję. On odszedłby do młodszej, a ona zostałaby ze złamanym sercem i paczką chusteczek. ‘Weź się w garść! Romanse mają to do siebie, że zaczynają się niespodziewanie, a kończą się jeszcze bardziej niespodziewanie’. Do końca dnia nie potrafiła skupić się na pracy. Z niecierpliwością co chwilę spoglądała na zegarek. Urwała się pół godziny wcześniej. Odebrała dzieci ze szkoły, zwolniła wcześniej do domu panią Halinę. Zabrała dzieciaki do kina, zajęła się kolacją. Robiła wszystko, by zająć głowę czymś innym i nie myśleć o Marku. Położyła dzieci spać, przeczytała Mai bajkę i wreszcie mogła zaszyć się w sypialni. Miała wrażenie, że druga poduszka wciąż pachnie perfumami Dobrzańskiego.

- No stary, wreszcie przypomniałaś sobie o kumplu – rzekł Sebastian wchodząc do domu prezesa w towarzystwie butelki whisky

- Mam ochotę się napić, a w tej kwestii zawsze można na ciebie liczyć

- Można, można – zaśmiał się głupkowato – Mam wrażenie, że jesteś w jakimś podłym nastroju – zagadnął rozsiadając się na sofie – To powiedz swojemu przyjacielowi, która piękność dała ci kosza. Lena? Ta nowa brunetka? Czekaj… jak jej było? – zamyślił się – Sandra, a może Sonia? No w każdym razie ta z miseczką E – Dobrzański spojrzał na przyjaciela z politowaniem

- Seba, Seba, bardzo cię proszę weź sobie na wstrzymanie

- No co? Jestem po prostu ciekawy. Ona naprawdę wyglądała na łatwą, a skoro tobie się nie udało… Ty, a może to lesbijka? Co ty myślisz? – Marek westchnął zrezygnowany

- Nie interesuje mnie to- wzruszył ramionami

- Ale nie mów, że nie miałaś ochoty jej przelecieć. Parę razy jechałem z nią windą. Boże, jak ja się modliłem, żeby się ta cholerna winda zacięła! – w tym momencie żałował, że zaprosił kumpla. ‘Trzeba było pić w samotności’.

- A może to nie chodzi tylko o to, żeby którąś przelecieć, co? Zaliczanie kolejnych chętnych panienek w pewnym momencie staje się męczące – Olszański przełknął duży łyk bursztynowego trunku i spojrzał na Marka z niedowierzaniem

- Gdzie jest mój kumpel i co z nim zrobiłeś? – na ten idiotyczny komentarz zareagował milczeniem. Coraz bardziej miał dość tej dyskusji – Dobra, pogadajmy na poważnie. Ostatnio miałem wrażenie, że jesteś trochę w innym świecie. Ten uśmieszek, świecące oczka. Nic nie chciałeś powiedzieć, ale to nie oznacza, że ja niczego się nie domyślałem. Nie miałeś czasu na mecz, na klub, na wódkę po pracy, a jeśli już to dwa razy w miesiącu w weekend. Ja się nawet zacząłem zastanawiać, czy ty nie masz dzieciaka, a panna przywozi ci go na widzenia – zaśmiał się, ale widząc wzrok przyjaciela, szybko spoważniał – O twojej drace z Klaudią doniosła mi Violka, więc coraz bardziej zastanawiam się kto to. Bo był ktoś, prawda? A sądząc po twojej dzisiejszej minie zaczęły się problemy w raju.

- Wiesz co – westchnął – Nie chce mi się o tym gadać. Nie obraź się, ale wolałbym jednak zostać sam. Zamówię ci taksówkę

Wzięła dzień na żądanie. Jakoś nie była gotowa na spotkanie z Markiem. Doskonale widziała jego wczorajszą reakcję. Widziała, że zabolały go jej słowa, tak samo, jak zabolało go stwierdzenie ‘to mój szef’. Miał rację. Od dawna nie był dla niej tylko szefem. Ba, nie był tylko kochankiem. ‘Więc kim był? Kim jest? Przyjacielem, partnerem? Przecież nim nie był, bo ja tego nie chciałam’. Miała ogromną ochotę na rozmowę z przyjaciółką. Chwyciła w dłoń komórkę i wystukała sms’a. ‘Rozstaliśmy się. Zadzwoń po pracy, chcę pogadać’. Na reakcję Marty nie musiała długo czekać. ‘Za 30 min na Skype’ie’.

O umówionej godzinie wzięła na kolana laptopa i siadając na sypialnianym łóżku włączyła okienko rozmowy.

- A to sukinsyn! Najpierw zabiera cię na romantyczny, urodzinowy wypad, a po chwili z tobą zrywa? – oburzała się blondynka – Co za palant! Co, znalazł sobie nowy towar? – Ulka zaśmiała się serdecznie. Tak bardzo tęskniła za tą żywiołową kobietą.

- A może by tak zacząć rozmowę od ‘cześć Ula, jak miło cię widzieć’?

- Miło cię widzieć – bąknęła szybko – Więc? – ponaglała

- A czemu ty w zasadzie jesteś w domu?

- Stasiek wstał z gorączką. Byłam z nim rano u lekarza. Angina. Jestem do końca przyszłego tygodnia na zwolnieniu – wyjaśniła – A ty? – dociekała, widząc, że przyjaciółka jest w swojej sypialni, a nie w biurze – Tylko mi nie mów, że ten fiut nie dość, że cię rzucił, to jeszcze zwolnił z pracy! Osobiście oberwę mu jaja, jak tylko dojadę do tej Warszawy – nakręcała się

- To nie będzie koniecznie – chrząknęła lekko rozbawiona – w zasadzie to nie on mnie rzucił… yyyy  bardziej ja jego – szepnęła i czekała, aż przyjaciółka każe jej się puknąć w głowę

- Poligamia?

- Nie. Akurat tego jestem pewna

- Więc jaki był powód?

- Stchórzyłam – szepnęła z bólem spuszczając wzrok

- Możesz jaśniej? Bo ja się zatrzymałam na etapie bransoletki i waszego namiętnego weekendu na Lubelszczyźnie – rzekła lekko zdezorientowana i zaczęła słuchać opowieści o propozycji poznania dzieci, sobotnim wieczorze i ich ostatnich rozmowach, a w zasadzie kłótniach

- Ty to masz jednak szczęście – te słowa padły z głośników komputera

- Słucham? – zapytała zdziwiona

- Masz szczęście, że jestem kilkaset kilometrów dalej, bo gdybym siedziała teraz obok ciebie miałabym ochotę cię udusić! Dziewczyno, weź się ogarnij! Facet ci mówi, że zwykły romans to dla niego za mało. Chce związku, chce poznać twoje dzieci, a ty mówisz mu, że to koniec?! Puknij się w łeb! Masz świadomość, że osiemdziesiąt procent, baaa dziewięćdziesiąt osiem procent facetów na jego miejscu chciałoby by wasza relacja do śmierci opierała się na niezobowiązującym seksie? I przynajmniej trzy czwarte chciałoby, byś odesłała dzieci tatusiowi i poświęcała czas tylko im

- Wiem – szepnęła cicho – ale…

- Ale, ale… Nie ma żadnego ale! ‘Chciałabym, a boję się’, czyż nie?

- Właśnie – westchnęła

- To przestań się bać. Facet jest ewidentnie w tobie zadurzony. Inna na twoim miejscu by się nawet nie zastanawiała. Niewiele ryzykujesz…

- No właśnie chyba wiele

- To znaczy? – dociekała

- Znów zostanę ze złamanym sercem, jak znajdzie sobie dziewczynę w swoim wieku

- On już miał dziewczynę w swoi wieku i jakoś ślubu z tego nie było. Ewidentnie jest mu z tobą dobrze… A co do cierpienia… Rozstaliście się, teoretycznie po krótkim, płomiennym romansie.. Powinno to po tobie spłynąć, jak po kaczce, a ty siedzisz w domu rozkładając tę sytuację na drobne kawałki, analizując i zadręczając się. Tęsknisz za nim. Rozstanie teraz, czy po pięcioletnim, normalnym związku będziesz przeżywać tak samo

- Są jeszcze dzieci…

- Dzieci, dzieci. Dzieciom się krzywda nie dzieje. Nie masz jeszcze czterdziestki. Masz zamiar do końca życia być sama, czy dopóki Maja się nie usamodzielni? Dzieci założą własne rodziny, a ty zostaniesz sama. Mareczek nie traktuje ich, jak powietrze, więc nie wiem w czym jest problem

- Nie mam pewności, czy będę z nim do starości…

- I nie będziesz miała dopóki nie spróbujesz! Weź się w garść i zajmij się swoim życiem! Rozkwitłaś przy nim. Warto zaryzykować choćby dla kilku lat. Przestań się bać i analizować! Żyj chwilą i ciesz się tą miłością.