'Wbrew całemu światu' XV

Dochodziła dziesiąta, gdy ubrany w jeansy i szary sweter parzył sobie kawę. Agnieszka z mężem wyszli przed pierwszą. Jemu było to zdecydowanie na rękę. Gdy zniknęli atmosfera bardzo się rozluźniła. Marta z Robertem chwilę po trzeciej zamówili taksówkę i pojechali do hotelu. Mieli wrócić po południu i zabrać Staśka. Ekspres cichym piknięciem zasygnalizował, że latte jest już gotowe. Poczuł dłonie oplatającego go w pasie. Wyswobodził się z uścisku i odsunął dwa kroki w bok opierając się o rząd lakierowanych, kuchennych szafek w kolorze śnieżnej bieli. Ula nieco zaskoczona chłodem bijącym od partnera szczelniej okryła swoje ciało satynowym szlafrokiem i przyjrzała się jego twarzy. Przez chwilę mierzyli się w ciszy. Nie bardzo wiedziała, co go ugryzło. Upił łyk napoju i oskarżycielskim tonem zapytał

- Możesz mi powiedzieć, dlaczego traktujesz mnie jak dziecko? – zdziwiły ją te słowa. Zbliżyła się do niego z lekko figlarnym uśmiechem i chcąc położyć rękę na jego rozporku szepnęła cicho

- Z pewnością nie jak dziecko

- Przestań! – krzyknął, a ona zamarła. Nigdy nie podnosił na nią głosu. Energicznym ruchem postawił szklankę na blat. Szkło nie pękło, ale odrobina kawy zdobiła teraz gładką, błyszczącą powierzchnię, tworząc finezyjny wzór wokół wysokiej szklanki. Odszedł od niej i stanął w drugim końcu pomieszczenia nerwowo przeczesując włosy.

- O co ci chodzi? – westchnęła i czując, że szykuje się poważna rozmowa usiadła na jednym z krzeseł 

- O to, że traktujesz mnie mało poważnie! Staram się. Naprawdę się staram. Sądziłem…miałem nadzieję, że jestem twoim partnerem – tłumaczył nerwowo z wyczuwalnym żalem – Ale ty wcale nie traktujesz mnie, jak partnera. Traktujesz mnie, jak smarkacza – rzucił oskarżycielsko – Zabawkę, z którą jest ci dobrze w łóżku. Ja mam wrażenie, że z twojej strony wciąż łączy nas wyłącznie seks – słuchała go z uwagą widząc ból i zawód malujący się na jego twarzy.

- Marek – chciała do niego podejść, ale znów wykonał krok w tył. Wycofała się i ponownie zajęła miejsce na czarnym krześle – Jesteś niesprawiedliwy. Nie bardzo rozumiem…. – zaczęła, ale nie pozwolił jej dokończyć

- Traktujesz mnie dokładnie tak samo, jak moja matka! Ona też ma mnie za gówniarza, który myli romans z miłością, który jeszcze nie dorósł do normalnego związku! Uważa, że mi się tylko wydaje, że za miesiąc mi się znudzi!! Nikt się ze mną nie liczy! Dlaczego nie powiedziałaś mi o swoich podejrzeniach odnośnie ciąży?! – zastygła. Jego przenikliwe spojrzenie niemal ją paliło. Zrobiła wielkie oczy. Zastanawiała się skąd wie. Spojrzał na nią i już wiedział o czym myśli. Zaśmiał się szyderczo – Oczywiście, teraz dla ciebie najważniejsze jest skąd wiem! Usłyszałem, gdy szedłem wczoraj do łazienki. Powiedziałaś przyjaciółce, a mnie nie! – zacisnął pięść - Chyba powinienem być głównym zainteresowanym! – przypomniał sobie, jak wiele kosztowało go wczoraj, by nie dać po sobie poznać, że wie. Cały wieczór starał się robić dobrą minę. Wzięła głęboki oddech.

- Miałam do ciebie zadzwonić między karpiem a grzybową i powiedzieć ci ‘kochanie chyba zaliczyliśmy wpadkę’? – zdenerwowała się przypominając sobie co przeżywała w święta. Jej złe samopoczucie, przerażenie i podejrzliwe spojrzenia matki – Z pewnością skakałbyś z radości! – odgryzła mu się.

- A skąd wiesz, czy bym nie skakał? – spojrzał na nią prowokująco – Wszyscy, wszyscy wiecie lepiej! Zaczynając od mojej matki na tobie skończywszy, wszyscy wiecie lepiej co będzie dla mnie dobre! – wzięła głęboki oddech i zaczęła już spokojniej

- Posłuchaj, nie miałam pewności. Nie mówiłam ci, bo nie wiedziałam jak zareagujesz. Starałam się zaoszczędzić ci… - znów jej przerwał

- Taaaak, chciałaś mnie chronić! – ostatnie słowo aż ociekało ironią – Jakie to szlachetne! Mareczek by się przestraszył i uciekł w siną dal! – walnął pięścią w stół. Spuściła głowę – Zapamiętaj sobie, że mnie nie trzeba chronić przed odpowiedzialnością, konsekwencjami, rzeczywistością i życiem! – syknął – Jestem dużym chłopcem! Nie baw się w moją matkę, która w dzieciństwie starała się chronić mnie przed wszystkimi troskami i tak jej zostało! Nie potrzebuję kobiety, która będzie prowadziła mnie przez życie za rączkę – nachylił się nad nią – Potrzebuję kobiety, która traktuje mnie jak mężczyznę, a nie chłopca z podstawówki! – szybkim krokiem ruszył w kierunku przedpokoju i pospiesznie zaczął zakładać buty. Zarzucił kurtkę, gdy pojawiła się obok niego

- Proszę cię, porozmawiajmy – szepnęła płaczliwym tonem

- Muszę ochłonąć – rzucił nawet na nią nie spoglądając i chwycił leżące na szafce kluczyki od swojego auta

- Nie jedź! Piłeś w nocy – chwyciła go za ramię, ale wyrwał się i spojrzał na nią gniewnie

- Pani Sosnowska, mnie już nie trzeba wychowywać – wyszedł trzaskając drzwiami.

Wróciła do kuchni i ukryła twarz w dłoniach. Próbowała się uspokoić. Kilka słonych kropel spłynęło po jej policzkach. Popełniła błąd, który mógł po raz kolejny przekreślić ich związek. ‘Nie powinnam była mówić wczoraj o tej potencjalnej ciąży Marcie’ wyrzucała sobie. ‘Marek ma rację. Miał prawo wiedzieć. Powinnam była mu powiedzieć… jeśli nie w święta, to chociaż w Wiśle’. Nerwowym ruchem przetarła dłonią policzki i poszła do sypialni po telefon. Wybrała jego numer. Raz, drugi. Nie odbierał. Wysłała sms’a. ‘Przepraszam’. Nie odpisał, nie oddzwonił. Wysłała jeszcze jedną wiadomość ‘Porozmawiaj ze mną, proszę.’ Zero reakcji. Czekała, mijały kolejne minuty, godziny, a ona cierpliwie czekała.

Nie pojechał autem. Doskonale zdawał sobie sprawę, że wciąż we krwi ma alkohol. Wziął kluczyki, by nie musiał wracać po południu na górę. Nie wiedział, czy będą w stanie spokojnie rozmawiać. Zresztą nawet nie mieliby możliwości, niebawem wrócą dzieci. Miał do niej żal, cholerny żal, że mu nie powiedziała, że nie traktowała go, jak mężczyznę. Miał dosyć niańczenia. Teraz też miała go za nieodpowiedzialnego dzieciaka, który wsiądzie za kółko po kilku drinkach. Starał się być jej partnerem, starał się dawać jej poczucie bezpieczeństwa. Chciał, by miała świadomość , że zawsze może na niego liczyć. Wiedział, że ma nie najlepsze doświadczenia po ostatnim związku. W pewnych momentach starał się ją usprawiedliwiać, ale ile można. Ona zupełnie nie traktowała go po partnersku. Podejmowała decyzję sama, a jego co najwyżej informowała, o wielu sprawach w ogóle mu nie mówiła. To, że był od niej młodszy, nie oznacza, że wciąż jest smarkaczem. Kolejne połączenia i sms’y. Telefon brzęczał w jego kieszeni, gdy spacerował po pobliskim parku. Wiedział, że to ona. Nie miał ochoty na jej tłumaczenia. Powoli zaczynał wątpić, czy są w stanie stworzyć normalny związek do jakiego dążył. Miał dwadzieścia sześć lat i to przy niej poczuł, że chce się ustatkować, że chce prawdziwego związku, a nie krótkotrwałej relacji. Dlatego tak bardzo chciał przekonać do siebie jej dzieci. Miał nadzieję być dla nich przyjacielem, a nie tylko ‘fagasem mamusi’.

- Dzień dobry pani Ulu, mam nadzieję, że nie obudziłam – gdy koło południa zadzwonił je telefon miała nadzieję, że to Dobrzański. Po drugiej stronie usłyszała jednak panią Halinę – Wszystkiego dobrego w Nowym Roku – zaśmiała się w duchu. ‘Nowy Rok zaczął się nieprzeciętnie dobrze. Wręcz rewelacyjnie’

- Wzajemnie – odparła niemrawo

- Dzwonię by zapytać, o której przyprowadzić dzieciaczki. Bo może chcecie państwo jeszcze pobyć sami, albo macie jakieś plany, to ja im mogę dać obiad i przyprowadzić przed wieczorem

- Nie ma takiej potrzeby. Jestem w domu cały czas. Możecie przyjść nawet za pół godziny

- Mamo– zaczął od progu Damian pospiesznie ściągając kamasze – A wiesz, że piliśmy wczoraj szampana. Pani Halina nam kupiła – obrzuciła syna lekko nieprzytomnym wzrokiem. Za wszelką cenę starała się skupić na jego słowach, ale nie bardzo jej wychodziło

- Proszę się nie martwić, truskawkowy, bezalkoholowy – zaśmiała się starsza pani. Uśmiechnęła się blado do kobiety

- Nie ma mamy? – zapytał Staś wlepiając w Ulę swoje zielone oczy

- Przyjedzie za jakąś godzinę. Idźcie się pobawić do pokoju Damiana. Możecie pograć na komputerze. Dostał od taty jakąś nową, wyścigi.

- A gdzie Marek? Obiecał, że sklei ze mną nowy model samolotu – syn zadał to pytanie, na które wolała teraz nie odpowiadać.

- Musiał szybko jechać do domu. Skleicie, jak przyjdzie następnym razem. Albo możesz spróbować zrobić to sam. Stasiek pewnie chętnie ci pomoże

- Sam to nie dam rady – mruknął naburmuszony – Tata też nie miał czasu

- Pani Urszulo, wszystko w porządku? – zapytała stojąca po drugiej stronie przedpokoju Kostrzewa

- Tak, dziękuję – starała się brzmieć przekonująco – Po prostu jestem trochę zmęczona. Krótko spałam, goście wyszli późno – wyciągnęła kilka banknotów i podała kobiecie – Bardzo dziękuję. Jutro sama odwiozę Maję do przedszkola. Proszę by pani ją tylko odebrała. Być może moi przyjaciele podwiozą popołudniu Stasia, ale to jeszcze dam pani znać.

- Oczywiście. Do widzenia.

- Udanego popołudnia - uśmiechnęła się niewyraźnie