Miniaturka XXXII 'Winda'

Pakował w pokrowce ostatnie garnitury, gdy rozdzwoniła się jego komórka. Sięgnął po nią niechętnie obrzucając krytycznym spojrzeniem niemal pustą garderobę.

- Halo – rzekł mało przyjemnym tonem

- Cześć stary, co robisz? – usłyszał wesoły głos przyjaciela

- Pakuję się – westchnął

- A będziesz dziś w firmie? - dopytywał

- Nie. Na pewno nie. Zostały mi jeszcze wszystkie kosmetyki, buty, gadżety. Ledwie poradziłem sobie z szafą.

- Bo twoja dziewczyna jest w firmie

- Jaka dziewczyna? – wywrócił oczami na wspomnienie Klaudii, Domi, Pati. Kompletnie go nie interesowało, czy któraś z modelek go poszukuje

- Ula – odparł krótko Sebastian

- Ula jest w firmie? – dopytywał bojąc się czy to przypadkiem nie jego problemy ze słuchem

- No i stary… - nie zdążył dokończyć, bo Dobrzański nagle się rozłączył. Chwycił w dłoń marynarkę i kluczyki do samochodu i wybiegł z domu.

Jak burza wpadł do budynku Febo&Dobrzański ignorując Władka, który wyjąkał ‘dzień dobry prezesie’. Miał szczęście, bo winda znajdowała się akurat na parterze. Wsiadł do niej dusząc przycisk z cyfrą pięć, jakby to miało przyspieszyć jej pracę. I gdy wysiadał z niej na odpowiednim piętrze wpadł na…. Ulę. Przepiękną, zjawiskową Ulę Cieplak, która swoją urodą mogła przyćmić każdą modelkę w tej firmie.

- Ula? – wyszeptał z zachwytem. Wpatrywał się w nią niczym wół w polakierowane wrota, jakby to powiedziała jego była sekretarka.

- Cześć Marek – ona najwyraźniej nie była zadowolona z tego spotkania – Wysiadasz? – zapytała widząc, że Dobrzański zatrzymał się w pół kroku wpatrując się w nią jak idiota

- Pogadamy chwilę? – stanął wreszcie obok niej a widna odjechała na inne piętro - Pięknie wyglądasz

- Nie będziemy chyba na środku korytarza rozmawiać o moim wyglądzie – odparła ostrzej, niż zamierzała

- Masz rację, nie będziemy – westchnął – Nie odezwałaś się po naszej ostatniej rozmowie.

- Jutro podpisuję ugodę z Aleksem – szybko zmieniła temat – Spłacicie kredyty, zwrócę weksle, wszystko wróci do normy

- Dobrze wiesz, że sprawy firmy  w tej chwili najmniej mnie interesują – rzekł wpatrując się w jej oczy - Porozmawiajmy o nas

- Nie można rozmawiać o czymś, czego nie ma. Wybacz, trochę się spieszę. Mam nadzieję, że u ciebie wszystko w porządku

- Bez ciebie nie jest w porządku – usłyszała za plecami, gdy wciskała guzik przywołujący windę. Zaśmiała się pod nosem kpiąco

- Tak źle to chyba nie jest. Słyszałam, że radzisz sobie całkiem nieźle. Wracasz do dawnych nawyków

- Jakich nawyków? – zmarszczył brwi nie widząc, o co jej chodzi

- Nie ważne. Twoje życie, twoja sprawa. Mam nadzieję, że jesteś szczęśliwy – rzuciła na odchodne i weszła do windy

- Wiesz, że bez ciebie nie jestem. Ula – zawołał mając nadzieję, że uda im się jeszcze porozmawiać, ale ona nie zatrzymała zamykających się drzwi windy. W ostatnich chwili wsadził między je dłoń i gdy tylko się rozsunęły wszedł do środka.

- Wychodzisz? – znów kpina – Dopiero przyszedłeś

- Jeśli myślisz, że pozwolę ci teraz uciec, to się grubo mylisz – nie zważając na Dobrzańskiego wcisnęła przycisk parteru. Winda ruszyła – Nie odbierasz moich telefonów, nie odpisujesz na smsy, unikasz, uciekasz. Długo jeszcze zamierasz chować głowę w piasek? – dopytywał poirytowany jej zachowaniem

- Ja nie chowam głowy w piasek. Po prostu nie mam ochoty na rozmowy z tobą

- To będziesz musiała znaleźć tę ochotę – i nie czekając na jej reakcję podskoczył dwa razy, uderzając z całej siły stopami o podłogę.

- Marek? Co ty robisz? – krzyczała przerażona, gdy metalowa puszka zaczęła się trząść, aż w końcu stanęła

- Próbuję nam stworzyć warunki do rozmowy, żebyś mi nie uciekła – rzekł zadowolony z siebie, że sposób, o którym przeczytał kiedyś w sieci naprawdę działa. Najwyraźniej włączył się hamulec bezpieczeństwa i zostali tu uwięzieni na kilkadziesiąt minut

- Ty zwariowałeś – kręciła głową z niedowierzaniem – Uwolnij nas stąd!

- Sami nas ściągną za jakiś czas. To teraz sobie wszystko wyjaśnimy, od początku do końca. O jakich nawykach mówiłaś?

- Nie zamierzam się wtrącać w twoje życie – machnęła ręką

- Ale ja bardzo chcę, żebyś się wtrącała… więc – ponaglał ją – Ula, mam dość niedomówień między nami – przez chwilę mierzyli się wzrokiem, aż wreszcie postanowiła wyłożyć karty na stół.

- Podobno odnowiłeś swoją znajomość z Klaudią – w bojowej pozie splotła ręce na piersiach, odrzucając torebkę na podłogę

- Słucham? – nawet nie próbował ukrywać swojego zaskoczenia – Klaudia to od dawna zamknięty rozdział. Kto ci naopowiadał takich głupot?

- Dziewczyny cię widziały, jak się z nią obściskiwałeś w gabinecie – spojrzała na niego triumfalnie

- Co? – kręcił głową z niedowierzaniem – To jakiś absurd! Owszem, odwiedziła mnie ostatnio, rozmawialiśmy, ale z całą pewnością nasze zachowanie nie wykraczało poza czysto koleżeńskie. Zresztą to Klaudii jako pierwszej przyznałem się, że ciebie kocham

- Proszę cię, przestań! – naskoczyła na niego. Nie takiej reakcji się spodziewał

- Dlaczego? Czego się boisz? Że jak to usłyszysz raz, drugi, to wreszcie w to uwierzysz? Że wreszcie dasz mi szansę? Myślisz, że jak się będziesz ode mnie odcinać, ignorować, to minie? Sama mówiłaś, że jak się kogoś kocha, to nie można tak po prostu przestać

- Przestań wyciągać coś, co mówiłam zupełnie w innym kontekście!

- W innym? Przecież wtedy chodziło o mnie! Bo już wtedy mnie kochałaś. Mylę się? – spojrzał na nią prowokująco. Spuściła wzrok – Dlaczego nie pozwalasz mi wyjaśnić? Dlaczego nie chcesz dać mi jeszcze jednej szansy? Popełniłem błąd, to prawda. Ta intryga była najgorszym pomysłem na jaki wpadłem z Sebastianem, ale nie potrafię cofnąć czasu. Odwołałem dla ciebie ślub

- A nie Paulina go odwołała? – weszła mu w zdanie atakującym tonem

- Boi się upokorzenia, dlatego wszystkim opowiada te głupoty. Nie przywiązywałem do tego wagi, bo dla mnie najważniejsze było to, że wreszcie stałem się wolny. Wolny dla ciebie – podkreślił, tonąc w jej oczach - Kocham cię do cholery. Co mam zrobić, żebyś mi uwierzyła?

- Pocałuj mnie – po długiej chwili milczenia szepnęła niepewnie, jakby wstydząc się tego, że rozum przegrał z sercem. Nie czekał dłużej, tylko przyciągnął ją do siebie i czule musnął jej wargi. Ten pocałunek z sekundy na sekundę stawał się bardziej namiętny, pełen miłości i tęsknoty

- Kocham cię – wyznał, opierając swoje czoło o jej – I bardzo się bałem, że nie uda mi się ciebie odzyskać

- Ja też cię kocham – wreszcie się do tego przyznała. Przytulił ją do siebie

- Tak bardzo za tobą tęskniłem – szepnął wprost do jej ucha, gdy poczuli, że winda ruszyła