'Zakazany owoc' XII ost.

Wesoło gawędząc wsiedli do windy.

- Ja się zgodziłam, ale wiesz, że nie ma nic za darmo

- Tego się właśnie obawiałem – westchnął teatralnie - Słucham

- Przynajmniej raz w tygodniu śniadanie do łóżka, w każdy piątek pączki z mojej ulubionej cukierni – zaczęła wyliczać, idąc korytarzem w stronę odpowiednich drzwi - no i oczywiście wyrzucasz śmieci.

- Wszystko oprócz tych śmieci z największą przyjemnością – oboje się roześmiali. Dopiero teraz dostrzeli, że przygląda im się wprawiony w osłupienie Szymczyk. Przerzucał swój wzrok z przyjaciółki na Dobrzańskiego, który ciągnął dwie niewielkich rozmiarów walizki.

- Cześć – odezwała się wreszcie. Brunet wyciągnął do chłopaka dłoń, a ten uścisnął ją automatycznie, jakby wciąż przebywając w innym świecie – Co ty tutaj robisz? – chrząknęła, wyciągając z torebki klucze. To pytanie sprowadziło Macieja na ziemię.

- Od wczoraj nie mogę się do ciebie dodzwonić. Wspominałaś, że wracasz dzisiaj – wymownie spojrzał na walizki, które stały obok Dobrzańskiego – Przyjechałem godzinę temu i czekam. Martwiłem się 

- Wejdź - gestem dłoni zaprosiła go do środka

- Nie sądziłem, że wy razem…. – urwał najwyraźniej nie bardzo wiedząc, jak dokończyć

- Przepraszam, że tyle tygodni cię oszukiwałam, ale nikt nie wiedział. Długo się ukrywaliśmy

- Ale już nie musimy – splótł palce ich dłoni - Rozwodzę się z Pauliną

- To stąd ta umowa dla nas – Dobrzański pokiwał głową

- Chciałem was zabezpieczyć. Może chcecie porozmawiać? – spojrzał na dwójkę przyjaciół – Mogę was zostawić samych

- Daj spokój. Upewniłem się, że Ula wróciła cała i zdrowa, mogę wracać do domu – zaczął się zbierać do wyjścia

- Zostań. Napijemy się kawy. Opowiesz mi co z tymi ubraniami od Kaszuby

- Wszystko w porządku. Zdzwonimy się jutro. Dziś pewnie jesteście zmęczeni po podróży. Cieszę się, że jesteś szczęśliwa – przytulił ją i podał rękę brunetowi – Trzymajcie się

- Narzeczonego to ci można pogratulować – rzekł od progu, stawiając pod ścianą swoją teczkę i rozwiązując krawat – Bez mieszkania, bez pracy, z nieuregulowaną sytuacją osobistą.

- Czyli rodzice nie zareagowali najlepiej – mruknęła pod nosem, bardziej do siebie, ale usłyszał. Nerwowo przemierzał salon w tę i z powrotem

- Bingo. A wiesz, co w tym wszystkim jest najlepsze? – zaśmiał się nerwowo - Że Paulina stanęła po mojej stronie. Próbowała im to wszystko jakoś wytłumaczyć, ale oni w ogóle nie chcieli słuchać. Zwłaszcza ojciec. Stwierdził, że mnie wydziedzicza i woli przekazać swój majątek na cele charytatywne niż dla syna, który kompromituje go w środowisku. Przecież rozwód rok po ślubie to skandal wśród warszawskiej śmietanki. A brak wnuka z prawowitego łoża to już w ogóle hańba – kręcił głową, wyraźnie rozgoryczony – Zerwanie zaręczyn przed ślubem też miało być haniebne. No trzeba przyznać, że moim rodzicom syn się kompletnie nie udał – odrzucił marynarkę i zamaszystymi ruchami zaczął podwijać rękawy błękitnej koszuli - Taka dobra rodzina, a tu skandal goni skandal. Ze mnie to taka zakała rodziny. Im by się na syna przydał ktoś taki, jak Aleks. Wyciszony, z ponurą facjatą, stary kawaler. Bezdzietny, za to z uroczym psem. Ideał. Starzy kawalerowie ze zwierzątkami zwykle zachodzą daleko. Zamieszkałby w firmie i od rana do nocy knuł, jak powiększyć rodzinne imperium – zaśmiał się ze swojej wizji, by szybko spoważnieć - Matka się  nawet nie odezwała. Patrzyła tylko na mnie współczującym wzrokiem i kompletnie poddała się woli ojca – westchnął ciężko. Już miała się odezwać, ale dostrzegła, że będzie kontynuował - Podałem się do dymisji. Nie było sensu tego ciągnąć. Zresztą i tak by mnie odwołali na najbliższym posiedzeniu zarządu. O ile Paula by mnie poparła, to Aleks tym razem z dziką satysfakcją sprzeciwiłby się siostrze. Trudno, znajdę jakąś pracę. Może wrócę do reklamy. A żeby zakończyć ten dzień równie optymistycznym akcentem kwadrans temu dzwonił do mnie prawnik. Warszawski sąd jest zawalony robotą i o ile dobrze pójdzie, co sprawa odbędzie się najwcześniej za sześć miesięcy. Pół roku – podkreślił dobitnie – przecież to jest skandal. To jest do cholery sprawa rozwodowa, a nie operacja na kolano.

- Mnie się nigdzie nie spieszy – skupił na niej swój rozbiegany dotąd wzrok – Zamierzam się przy tobie zestarzeć. Pół roku nie robi mi już różnicy.

- Dobrze, że chociaż ty tak do tego podchodzisz.

- I też powinieneś. Nakręcanie się nic tu nie pomoże. Są sprawy, których nie przeskoczymy. Chodź tu do mnie – usiadł obok, by po chwili w pozycji półleżącej ułożyć głowę na jej brzuchu – Wszystko się powoli ułoży.

- Muszę coś wymyślić. Może jakiś biznes. Zaraz za mną poleci Sebastian. Aleks go nie toleruje. A oni mają kredyt na dom. Może we dwóch coś rozkręcimy.

- Jest jeszcze PRO-S

- O nie! – podniósł się gwałtownie – To jest wasza firma. Twoja i Maćka. I jedyne, co jeszcze zrobię to umówię cię na dwa spotkania. A ja muszę sam zarobić na rodzinę

- Jaki ty jesteś staromodny – zaśmiała się, mierzwiąc mu włosy

- Przepraszam bardzo, ty chcesz założyć dom mody? – dopytywała z niedowierzaniem – I co zamierzasz konkurować z Febo&Dobrzański? Na złość chcesz im zrobić?

- Ale spokojnie, nie powinnaś się teraz denerwować – chciał położyć rękę na jej zaokrąglonym brzuchu, ale się odsunęła – Nie chcę nikomu robić na złość. To nie moja wina, że Aleks w pół roku rozwalił firmę.

- Ale to nie jest agencja PR’owa tylko duże przedsiębiorstwo. Dopiero co założyliście z Sebastianem agencję, która ledwo zaczyna na siebie zarabiać. Jednego jeszcze w pełni nie zacząłeś, a chcesz ładować pieniądze w coś nowego.  

- To tak naprawdę nie jest mój pomysł tylko Pshemko. Nie potrafi dogadać się z Aleksem. Z ojcem zresztą też. Sam do mnie zadzwonił.

- To niech sobie sam założy dom mody – rzekła stanowczo – Jak ty to sobie w ogóle wyobrażasz? Ja już pomijam kwestie finansowe. Mamy PRO-S, agencję, dziecko w drodze i teraz jeszcze zaczniemy otwierać dom mody. Doskonale zdajesz sobie sprawę, że sama organizacja potrwa kilka miesięcy. Nie ogarniemy tego logistycznie, a ja zostanę ze wszystkim sama. Ty będziesz od rana do nocy siedział w domu mody, agencja będzie na głowie Seby, a naszym dzieckiem może się zajmie Pshemko – prychnęła - Nie tak się umawialiśmy!

- Wiem – westchnął – wiem. Po prostu nie chcę go zostawiać na lodzie. Kwestie finansowe w dużej mierze wziąłby na siebie. Chciałby zostać wspólnikiem.

- Świetnie. I będzie szukał biura, kupował sprzęt, rekrutował pracowników, jeździł po szwalniach?

- No nie

- Właśnie. Szuka kogoś, kto będzie myślał za niego. Kogoś, kto stworzy mu warunku do tego, by mógł w spokoju projektować. I to nie ty zostawiasz go na lodzie, a Aleks i twój ojciec. Sam byłeś kilka miesięcy temu na lodzie i musieliście z Sebastianem sobie poradzić i zorganizować życie na nowo. Teraz nie możesz wziąć na siebie takiej odpowiedzialności. Bo ta firma powstanie kosztem naszej rodziny i ja się na to nie piszę. Lubię Pshemko i naprawdę mu współczuję, że nie może porozumieć się z Aleksem, ale to jest za duże przedsięwzięcie.

- Już dobrze, nie złość się – posadził ją sobie na kolanach – Porozmawiam z nim.

- Ja się nie złoszczę. Po prostu z niepokojem zaczynam obserwować, że z wiekiem stajesz się pracoholikiem. Jeszcze dwa lata temu cię wołami nie można było zaciągnąć do pracy, a teraz chcesz się stać w jednym czasie, mężem, ojcem i przedsiębiorcą roku.

- Przede wszystkim mężem i ojcem – złożył pocałunek na jej szyi - to są dwie wyczekane role

- A co zrobić z Pshemko pomyślimy na spokojnie. Jutro jak przyjdzie twoja mama podpytam, jak to jest z tymi fundacjami. Może nasz mistrz mógłby założyć swoją, promującą młodych projektantów.  Coś na zasadzie ułatwienia im startu. Albo jakąś szkołę, w której mógłby być mentorem. Uczyłby projektowania, kroju. Z pewnością to będą dużo mniejsze logistycznie wyzwania niż dom mody.

- Mam genialną narzeczoną – uśmiechnął się szeroko

- A ja mam narzeczonego, który ma dobre serce, ale za to jest w gorącej wodzie kąpany. Oby nasza córka była mniej narwana – pocałowała jego usta 

- Oby - przyznał - Jestem cholernym szczęściarzem - szepnął wprost do ucha, zahaczając czubkiem języka o jego poduszeczkę

- No nie da się ukryć - roześmiała się radośnie, przytulając się do niego.