Miniaturka XXVI 'Biały kwiat'

Trzydziestoczteroletni mężczyzna siedział przy barze sącząc kolejnego już tego wieczoru drinka. Muzyka i gwar rozmów jakoś do niego nie docierały. Miał wrażenie, że siedzi sam. Tylko on i butelka Jack’a Danielsa. Przed oczami wciąż miał jej obraz.

- Kobieta? – zapytał barman stawiając przed nim nową szklaneczkę

- A jak pan myśli? – zapytał upijając spory łyk

- Czyli kobieta – pokiwał głową, jakby z dumą, że kolejny raz udało mu się trafić – Jak kocha, to wróci – uśmiechnął się pokrzepiająco. Miał ochotę roześmiać mu się w twarz.

- Problem w tym, że jednak nie wróci – z goryczą szepnął pod nosem.

Jej miłość była jak kwiat. Biały kwiat. Czysta, szczera, prawdziwa. Kochała go całą sobą. Kochała nieprzytomnie. Była gotowa zrobić dla niego wszystko. Gdyby kazał jej skoczyć w ogień, nie pytałaby dlaczego. Zapytałaby jedynie, w którą stronę ma biec. Bardzo długo wierzyła w jego szczere intencje. Wierzyła w jego uczucia. Wiedziała, że nie pokochał jej od pierwszego wejrzenia. Była na to zbyt brzydka, a on był koneserem kobiecego piękna. Sądziła, że przekonała go do siebie pięknem swojego wnętrza. Doskonale pamiętała jedną z ich rozmów, gdy powiedział jej, że dla mężczyzny liczy się w dziewięćdziesięciu procentach wygląd. Reszta jest tylko dodatkiem. Ale on przecież w końcu zwrócił na nią uwagę. Była jego przyjaciółką, powierniczką, spowiednikiem. Wierzyła, że potrafiła go zmienić. Przestała przyłapywać go na zdradach i miała niemal pewność, że nie robi tego dla Pauliny, swojej narzeczonej, ale właśnie dla niej. A później wszystko okazało się jedną wielką ściemą. Jej marzenia, plany, pękły, jak bańka mydlana. Zrozumiała, że nigdy nie chodziło mu o nią, a jedynie o firmę. Przekonywał, prosił, błagał, ale ona mu już nie wierzyła. Nie chciała słuchać jego tłumaczeń. Miał nadzieję, że gdy pierwsza złość minie, pozwoli mu wyjaśnić. Że będzie potrzebowała czasu, ale on w końcu przebije się przez ten mur, który zbudowała w bardzo krótkim czasie. 

‘Kwiat zakwitnie znów, kiedy minie chłód

I nigdy nie wcześniej. Sam zobaczysz to

Gdy nie zdepczesz go, ani go nie zetniesz’

W międzyczasie pojawił się w jej życiu Piotr Sosnowski. Kardiolog, bezdzietny rozwodnik, szczery i uczciwy. Zaczęli się spotykać. Był tak różny od Marka. W pewnym momencie w Sosnowskim widziała same zalety. A przynajmniej bardzo chciała je widzieć. Miłość do Marka zaczynała słabnąć. Obumierać, jak kwiat, któremu brakuje wody i światła. Ale ten kwiat wciąż żył. Ostatkiem sił, ale jednak. Bardzo chciał żyć. Chciał przetrwać. Czy ona też tego chciała? Często zadawała sobie to pytanie. Nie była pewna. Ale nie była też gotowa jednym, zdecydowanym ruchem wyrwać go wraz z korzeniami i odrzucić w zapomnienie. O takiej miłości nie da się zapomnieć, tak samo, jak nie da się przestać kochać na zawołanie. Zmieniła się. Zmieniła się wewnętrznie. Już nie była tą głupią, naiwną dziewczyną, która wierzyła w każde słowo prezesa. Zmieniała się również zewnętrznie. Marek znów chodził, prosił, błagał. Sądziła, że zaczęło mu zależeć, bo stała się piękna. Bardzo się myliła.

Zajęła fotel prezesa firmy Febo & Dobrzański. Miała wyprowadzić ją z kryzysu. Marek oddał jej swoje stanowisko. Wycofał się nieco, ale jednak wciąż był obok. Starał się do niej zbliżyć, wyjaśnić i odzyskać jej zaufanie. Nie ułatwiała mu tego zadania. Czekał. Wciąż koło niej krążył i czekał, aż ona będzie gotowa na rozmowę, wybaczenie, danie mu drugiej szansy. Często przyłapywał ją, jak przyglądała się mu, sądząc, że on nie widzi. Odwracała później speszona wzrok udając, że nic się nie stało. Zaczynali się coraz lepiej dogadywać. Niestety wyłącznie na polu zawodowym, ale wychodził z założenia, że w tej sytuacji metoda małych kroków będzie najlepsza. Kryzys w firmie ich zbliżył. Znów stanowili zgrany tandem. Nadzieja że nie wszystko stracone zaczęła się w nim odradzać. Jeszcze odrobina cierpliwości i ona w końcu zmięknie. Przecież nie można przestać kochać z dnia na dzień. Sama tak mówiła. 

‘Nie przeminie rok, aż się zdarzy to.

Że sięgnie do nieba.

On już nawet wie, że odrodzi się.

Wiele mu nie trzeba’

I wtedy jak grom z jasnego nieba spadła na niego wiadomość, że się zaręczyła. Widziała ten jego wyraz twarzy, gdy przypatrywał się złotemu pierścionkowi na jej dłoni. Nie potrafił ukryć rozpaczy i bólu. Udawała, że wcale ją to nie obchodzi.

Piotr dawał jej poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji, których od miesięcy potrzebowała. Nie raz śmiała się w duchu, że jest idiotką, która zaręcza się z facetem po pół roku znajomości. Z drugiej strony przekonywała samą siebie, że słusznie robi, że Piotr jest odpowiednim kandydatem na męża, że robi to, bo tego chce, a nie dlatego, by odegrać się na Dobrzańskim. Ślub zbliżał się wielkimi krokami. Marek wielokrotnie podejmował próby rozmowy. Wielokrotnie chciał jej powiedzieć, że on ją naprawdę…. Nigdy nie pozwoliła mu dokończyć. Do premiery nowej kolekcji został tydzień. Tydzień po pokazie miała oddać mu stanowisko, a dwa tygodnie później miała zostać panią Sosnowską. Z każdym kolejnym dniem Marek czuł coraz większy głaz przytłaczający jego serce. Został mu miesiąc, a każda upływająca godzina wywoływała strach, że już nigdy jej nie odzyska. 

‘Lecz, gdy przyjdzie czas

Wyboru bez odwrotu,

Czy Twój kwiat będzie gotów?’

Bankiet po pokazie był jedną z ostatnich szans by z nią porozmawiać. Nie zawracając sobie głowy doktorkiem, wziął głęboki oddech i ruszył w jej stronę. Tego wieczora wyglądała wyjątkowo pięknie. Specjalnie zaprojektowana przez Pshemko suknia podkreślała jej urodę.

- Zatańczysz ze mną? – spytał wpatrując się jej prosto w oczy. Widząc panikę i wahanie dodał – Tylko jeden taniec, proszę – rzuciła Piotrowi przepraszające spojrzenie i podała mu dłoń. Wyprowadził ją na środek parkietu i obejmując w tali przysunął od siebie. Próbowała zachować dystans, ale jej na to nie pozwolił.

- Przecież cię nie zjem – ciepłym oddechem omiótł poduszeczkę jej ucha. Przestała się odsuwać, ale wciąż czuł, jak bardzo jest spięta – Jesteś z nim szczęśliwa? – wypalił po chwili próbując złapać z nią kontakt wzrokowy. Chciała się wyrwać, ale mocno ją trzymał – Nie rób scen – poprosił łagodnie – I tak cię nie puszczę, dopóki mi nie odpowiesz – bezczelnie spojrzał jej prosto w oczy

- Gdybym nie była z nim szczęśliwa nie wychodziłabym za niego za mąż – odpowiedziała pewnie

- Yhym – mruknął – A jesteś z nim tak szczęśliwa, jak byłaś ze mną? – roześmiała się, z niedowierzaniem kręcąc głową, że stać go na taki cynizm

- Nie można być szczęśliwym, gdy druga strona się tobą bawi i udaje – jej spojrzenie pełne było bólu i upokorzenia

- Nie udawałem – rzekł szybko i zdecydowanie – Nie udawałem w SPA, nie udawałem nad Wisłą, nie udawałem u ciebie w domu, gdy mówiłem, że mi na tobie zależy, nie udawałem w konferencyjnej, kiedy próbowałem ci powiedzieć, że ciebie…

- Daj spokój – przerwała mu ostro, odnajdując wzrokiem Piotra, który bacznie ich obserwował

- Boisz się usłyszeć, że cię kocham? – powiedział to. Wreszcie to powiedział! W duchu gratulował sobie tego mini sukcesu – Boisz się, że gdy wreszcie ci to powiem, to zaczniesz się kierować sercem, a nie rozumem? Gdybyś tylko mi na to pozwoliła powtarzałbym ci to każdego ranka… Każdego cudownego ranka. Takiego, jak ten w SPA, gdy obudziłaś się wtulona w moje ramiona, a ja od świtu miałem ochotę całować każdy skrawek twojego ciała i szeptać ci, jaka jesteś dla mnie ważna – mruczał wprost do jej ucha. Zaciskała powieki, by się nie rozpłakać – Odwołaj ten cholerny ślub. Nie czekaj do ostatniej chwili. Nie popełniaj moich błędów – błagał

- Nie bądź śmieszny – wyszeptała, mimo iż emocje ściskały jej gardło – Nie mierz wszystkich swoją miarą. To, że ty miałeś poślubić Paulinę, mimo że jej nie kochałeś, nie oznacza, że ja jestem taka sama – mówiła przez zaciśnięte zęby z lekko spuszczoną głową

- Kochasz go? Naprawdę go kochasz? – zjechał dłonią na jej biodro, mocniej przyciskając do siebie

- Daje mi to, czego w tej chwili potrzebuję, poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji - wysyczała

- Też bym ci to dał, gdybyś tylko mi na to pozwoliła. A do tego miłość, szacunek i oddanie.

- Mam dość ciebie i tej rozmowy – rzekła stanowczo i wyrywając się z jego uścisku szybkim krokiem ruszyła w stronę toalet. Piotr podążył jej śladem. Stał na środku parkietu mając świadomość, że przepadło, że już jej nie odzyska. Wciąż słyszał stukot jej obcasów. Miał wrażenie, że muzyka ucichła i tylko słychać to stukanie szpilki o dębowy parkiet. Gdyby ktoś zapytał go, jaki dźwięk ma oddalające się szczęście, odpowiedziałby, że właśnie taki. Nie pojawiła się już tego wieczora. A jemu została tylko rozpacz i szkocka z lodem. Nie pamiętał, jak wrócił do domu. Następnego dnia dowiedział się, że schlał się w trupa, a na Sienną przywiózł go Sebastian z Violettą. Przez trzy kolejne dni nie pojawiał się w firmie. Nie potrafił patrzeć na nią i na Sosnowskiego, który zawsze był obok. Spędził te godziny w domu, bezmyślnie gapiąc się w sufit, albo w barze, upijając się. Głupio sądził, że alkohol zabije jego miłość i ukoi ból.

- Jutro jest posiedzenie zarządu. Wreszcie oddam Markowi stanowisko i kończę moją przygodę z FD. Zresztą powinnam ją zakończyć już w ubiegłym roku – westchnęła ciężko i zagryzła dolną wargę, nieobecnym wzrokiem patrząc w dal. Milewska siedząc nad filiżanką kawy przyglądała jej się uważnie

- A za dwa tygodnie ślub – obserwowała reakcję przyjaciółki

- Taaa – rzuciła bez przekonania

- Nie wyglądasz na szczęśliwą narzeczoną, która nie może się doczekać tego wielkiego dnia – zauważyła

- Bo cały czas się zastanawiam, czy dobrze robię. Zaręczyny po pół roku, ślub po trzech miesiącach... Trochę szybko. Nie wiem, czy nie za szybko – odparła szczerze i przeczesała dłonią włosy

- Piotr to wspaniały facet. Daje ci stabilizację

- Masz rację – pokiwała głową, beznamiętnym wzrokiem wpatrując się w zaręczynowy pierścionek – Zastanawiam się tylko, czy bardziej potrzebuję stabilizacji, czy … - urwała

- Czy? – jak echo powtórzyła za nią

- Czy miłości – wreszcie odważyła się spojrzeć w oczy Alicji

- Wciąż kochasz Marka – bardziej stwierdziła, niż zapytała

- I nie potrafię przestać – czuła, że w kącikach oczu zbierają jej się łzy. Nie wiedziała, co ma robić, jak powinna postąpić. Nie chciała kiedyś żałować swojej decyzji.

- Kiedyś bardzo cię skrzywdził – zauważyła, ale po chwili milczenia dodała – Ale też chyba wiele zrozumiał. Zauważyłam, że się zmienił. Gdy wyjechałaś na Mazury, powiedział mi, że cię kocha. Nie wierzyłam mu, ale teraz widzę, że chyba się myliłam – Cieplakówna obrzuciła starszą koleżankę zaskoczonym spojrzeniem. Nigdy nie sądziła, że Milewska będzie optować za Dobrzańskim – Jeśli nie kochasz Piotra, nie wychodź za mąż z rozsądku. 

‘Weź swój biały kwiat, zanim przyjdzie grad

Zanim go połamie.

Sprawdź, czy wieje wiatr, zanim z okna spadł

I rozbił się w bramie’.

Dziś darował sobie wizytę w barze. Postanowił wypić tylko jednego drinka w domu. Jutro miało się odbyć posiedzenie zarządu. Podsumowanie ostatniego roku i jego powrót na stanowisko prezesa, a tym samym ostateczne odejście Uli. Musiał być w formie. Ojciec nigdy by mu nie wybaczył, gdyby przyszedł skacowany na zebranie udziałowców. Poza tym jego rozpieprzone życie osobiste nie mogło wpływać na zawodowe. Już dość rzeczy zawalił. Musiał wziąć się w garść. Koniec z kobietami, romansami, koniec z miłością. Praca jest jego jedyną nadzieją na to, by nie zwariować. Dochodziła dwudziesta, gdy usłyszał dzwonek do drzwi. W duchu przeklinał Olszańskiego. Nie miał ochoty na pogaduszki z nim i wysłuchiwanie kazania, jak to powinien próbować dalej, a jak się nie uda, iść do kościoła i przerwać tę farsę. Ignorował przybysza, ale dzwonek nie milkł. Zirytowany ruszył do przedpokoju

- Seba, naprawdę nie mam ochoty… – huknął otwierając drzwi i urwał w połowie zdania zdając sobie sprawę, że po drugiej stronie nie stoi Olszański, a kobieta jego życia

- Odwołałam ślub – powiedziała prosto z mostu darując sobie formułkę powitania. Porwał ją w swoje ramiona, by nie widziała jego łez wzruszenia. Ich miłość się odrodziła niczym kwiat. Sztuka polegała teraz na tym, by dbać o nią tak, by trwała, jak najdłużej. 

‘Co-Opera’ – ‘Biały kwiat’