'Umowa' XVII

- No proszę pan właściciel we własnej osobie – odezwał się Dobrzański, gdy przyjaciel ledwo zdążył przekroczyć próg jego gabinetu - Dobrze że jesteś bo jest od cholery pracy – wyraźnie niezadowolony omiótł spojrzeniem zawalone stertą segregatorów i teczek biurko

- Ale daj spokój każdemu należy się urlop – przeciągnął się na krześle i splótł dłonie na karku -  Violka od dawna wierciła mi dziurę o tę Majorkę. Obiecałem jej już w zeszłym roku. A teraz po tych zaręczynach naprawdę głupio było mi odmawiać. A poza tym należało mi się kilkanaście dni laby na plaży i drinki z parasolkami.

- To świetnie, że urlop się udał, ale bierz się za robotę. Możesz jechać już do drukarni, odebrać zamówienie, musisz ogarnąć technicznych na sobotę. Trzeba ich poustawiać na sensowne godziny. I generalnie mam dla ciebie zadania na cały dzień – wyszczerzył się w złośliwym uśmiechu

- A co ty jesteś taki zestresowany? Zrelaksuj się, wyluzuj – Olszański wciąż w urlopowym nastroju zupełnie nie przejmował się pracą - Robota nie zając – odrzucił na biurko dokumenty, które chwilę wcześniej wcisnął mu brunet – Jesteś taki spięty – stwierdził – Co, dalej pościsz? – wyraźnie się z niego nabijał. Dobrzański w pierwszych chwili spiorunował go wzrokiem, by ostatecznie rozpocząć dyskusję o swoim życiu erotycznym

- Nawet wczoraj miałem okazję przestać – mruknął, wzdychając

- Ulka jest dla ciebie milsza? – wyraźnie się ożywił, mając nadzieję na jakąś pikantną opowieść

- Nie – pokręcił głową - ta małolata, która wynajmuje moje mieszkanie – czyżby wydawało się Olszańskiemu, czy przyjaciel rzeczywiście się skrzywił?

- Żartujesz? 

- Nie, ściągnęłam mnie na Bemowo bo podobno zapchał jej się zlew. Tłumaczyłem, że nie jestem hydraulikiem i kompletnie się na tym nie znam – tłumaczył znudzony - Upierała się, żebym przyjechał, że nie chce załatwiać nic sama, pod nieobecność właściciela. Na miejscu okazało się, że wcale nie potrzebowała hydraulika i nie chodziło o przepchanie zlewu. Zdecydowanie o coś innego

- Ale akcja – Sebastian był wyraźnie podekscytowany - No i co? - w charakterystycznym geście poruszył brwiami – Nie trzeba było dziewczyny zostawiać na pastę losu, skoro była w potrzebie

- Zwariowałeś? – zapytał z pretensją - Nie jestem idiotą. Nie zamierzam pakować się w jakiś dziwny układ. Po pierwsze wcale mi się nie podoba, nie lubię rudych. A po drugie, cholera wie, czy tam nie miała jakiś ukrytych kamer.  Nie chcę mieć problemów

- Boisz się Ulki – bardziej stwierdził, niż zapytał, śmiejąc się przy tym otwarcie

- Raczej nie mam ochoty po raz kolejny być bohaterem tych brukowców. Babka by się dowiedziała, to wysadziła by mnie dachem. A Ulka to już w ogóle nie chciałaby słyszeć o ślubie.

- A jak tam z nią?

- Sam nie wiem – wzruszył ramionami

- A możesz jaśniej?

- Nie wiem, co jest grane. Najpierw mnie prowokuje, odpowiada na moje zaczepki i wyraźne aluzje, a później traktuje jak powietrze. Kompletnie nie wiem, co o tym sądzić - westchnął

- Rozumiem że jeszcze nie wkupiłeś się z łaski i dalej macie osobne sypialnie

- A co mam zrobić? Za włosy i do jaskini? – wyraźnie się zirytował – Jest cholernie skomplikowana i trudna do rozgryzieni. Ostatnio już prawie się witałem z gąską, a koniec końców – pyknął ustami – doprowadzi mnie do to obłędu

- Przynajmniej się z nią nie nudzisz – zaśmiał się pod nosem

- A to prawda - przyznał

- Muszę ci powiedzieć że teraz naprawdę dobrze wygląda. Jeszcze pół roku temu taka szara myszka, a teraz nie ma faceta który by się za nią nie obejrzał. 

- Przecież ci mówiłem że jest po prostu trochę zaniedbana. Zaczęła bardziej zwracać uwagę na to co i jak nosi, no i proszę. Wiem co dobre – spojrzał na kumpla z wyższością. Ich rozmowę przerwał dźwięk komórki Dobrzańskiego. Na wyświetlaczu dostrzegł imię swojej narzeczonej i pospiesznie odebrał połączenie. Rzadko kiedy dzwoniła do niego bez powodu.

- Halo

- Cześć kochanie – zaczęła, czym wprawiła go w totalne osłupienie. Nigdy się tak do niego nie zwracała

- Cześć - odparł nie wiedząc, co jest grane

- Gdzie jesteś? – zapytała słodkim głosem. Czyżby znów zamierzała go prowokować? Będzie teraz flirtować z nim przez telefon? Doprowadzi go do wrzenia, by później szybko zakończyć połączenie, a po jego powrocie do domu będzie udawać, że nic się nie stało?

- W biurze – odparł, chrząkając cicho

- A kiedy będziesz?

- Nie wiem. Pewnie koło osiemnastej – próbował przypomnieć sobie wszystkie sprawy, które powinien jeszcze dziś dopiąć - Ma parę tematów do ogarnięcia, później spotkanie z Gąbczyńską – wyjaśniał – Jedziemy z Darią ustalić z nią szczegóły imprezy. A coś się stało? – chciał wreszcie poznać powód tego telefonu i całej tej dziwnej rozmowy. W tle usłyszał jakby dźwięk zamykanych drzwi, a jej ton głosu zmienił się o sto osiemdziesiąt stopni

-Masz natychmiast przyjechać do domu – niemal wycedziła

- Ale co się stało? – zaniepokoił się

- Twoja babcia postanowiła nas odwiedzić

- Ale, że co? – poczuł, że ręce zaczynają mu się pocić.

- Czy ja mówię niewyraźnie? – syknęła – Twoja babka pije kawę w salonie. Dwa kwadranse temu otworzyłam drzwi, a ona stała w progu z walizką. Czego nie rozumiesz? Mam ci telegram wysłać w tej sprawie?

- Przecież była w Berlinie – zerwał się z miejsca i nerwowo zaczął krążyć po gabinecie, czym wzbudził ogromne zainteresowanie przyjaciela

- No, była ale wróciła – chciała jeszcze coś powiedzieć, ale przerwał jej

– I jak to z walizką? – wrzasnął – To ona przepraszam zamierza u nas zostać? – był wyraźnie spanikowany. Niezapowiedziana wizyta była ostatnią rzeczą, której teraz potrzebował. Jeden nieodpowiedni ruch i cały ich plan mógł szlag trafić.

- A ty każesz jej spać pod mostem, czy odeślesz do Berlina? Jeśli tak, to beze mnie. Sam to załatw – wizyta kobiety i jej nie była na rękę, ale bezduszne wystawienie walizek za drzwi, w dodatku staruszce, nie było w jej stylu - Ponoć zapomniała, że twoi rodzice wracają z urlopu dopiero w poniedziałek rano.

- Jasne - mruknął wściekły – Co za przebiegła żmija – powiedział bardziej do siebie, niż do niej – Przyjechała nas sprawdzić. Doskonale wiedziała, że wracają dopiero za cztery dni. Konferuje z moją matką minimum raz dziennie przez telefon – wszystko wskazywało na to, że Genowefa Brzeska przechytrzyła swojego wnuka. Takiej niespodzianki z jej strony kompletnie się nie spodziewał.

- Wspominała, że dzięki sklerozie będzie mogła spędzić z nami trochę czasu

- Ja pierdolę – był wściekły. Na babkę i na sytuację, w jakiej ich postawiła - to jest jakiś cyrk. Teraz będziemy jadać wspólne obiadki? – kręcił głową w geście rezygnacji - Wiedziałem, że problemy się dopiero zaczną.

- Miło się gawędzi – rzuciła z kpiną – Ale konkrety. Kiedy będziesz? Mam masę roboty i nie mam czasu jej zabawiać. Poza tym to twoja babka.

- Przyjadę maksymalnie za dwadzieścia minut – oświadczył zbierając się do wyjścia

- Dobra – westchnęła - postaram się robić dobrą minę do złej gry

- Ulka, czekaj! – powstrzymał ją przed zakończeniem połączenia. Mimo zdenerwowania starał się myśleć logicznie - Teraz mnie uważnie posłuchaj. Gdy przyjdę zaczniesz coś wspominać, że masz za godzinę spotkanie i musisz wyjść. Pójdziesz do sypialni się przebrać, a w tym czasie przyniesiesz wszystkie swoje rzeczy do mojego pokoju – instruował

- No chyba zwariowałeś

- Przecież będzie u nas nocować! – huknął – Gwarantuje ci, że przez te kilka dni sprawdzi każdy kąt w tym mieszkaniu. Łącznie z tym, jakich gumek używamy. Możesz mnie oświecić, jak jej wytłumaczysz, że mamy osobne sypialnie? – wycedził przez zaciśnięte zęby - Nie pogryzę cię, przez te kilka dni.

- Nie o to chodzi. Tego jest sporo. Przecież to się nie zmieści – wyjaśniała rzeczowo

- Fakt – mruknął - To przenieś kosmetyki, trochę ubrań i najpotrzebniejsze rzeczy. Jakby się pytała, wytłumaczę, że trudno było nam się pomieścić i podzieliliśmy się szafami.

- Marusiu, jak miło cię widzieć – uśmiechnęła się do niego uroczo, gdy tylko pojawił się w salonie

- Co za niespodzianka – powiedział nie kryjąc sarkazmu – Mogłaś nas uprzedzić – rzekł całując ją w policzek – Cześć kochanie – musnął usta narzeczonej, która z nietęgą miną siedziała po drugiej stronie sofy

- Tak strasznie was przepraszam. Już tłumaczyłam Uleńce, że wszystko mi się pomieszało – perfekcyjnie odgrywała zasmucenie – Starość nie radość. Umysł już nie ten. W moim wieku ty też będziesz miał problemy z pamięcią

- Raczej nie dożyję tego wieku – mruknął siadając obok brunetki – bo mnie wykończysz – dodał pod nosem. Ulka usłyszała, z trudem hamując śmiech.

- Kompletnie mi się pomieszało, kiedy przylatuje Helenka z Krzysztofem. Miałam wrócić do Niemiec, ale pomyślałam sobie, że skoro przyjechałam to was odwiedzę i spędzimy razem kilka dni. Wiem, że jesteście zajęci. Ja absolutnie nie chcę przeszkadzać. Zachowujcie się tak, jakby mnie tu nie było – Dobrzański zaśmiał się pod nosem z wyraźną złośliwością – A jak rodzice wrócą, to przeniosę się do nich

- Ja przepraszam bardzo, ale za trzy kwadranse mam spotkanie z klientem – Ula podniosła się z zajmowanego miejsca i ruszyła w stronę schodów – przebiorę się, a przy okazji przygotuję pokój i komplet ręczników – posłała staruszce ciepły uśmiech

- Dziękuję ci moje dziecko. Prawdziwy z ciebie anioł

- Kochanie – w połowie schodów zatrzymał ją głos mężczyzny – O której wrócisz? Może wyjdziemy we trójkę na kolacje do tej gruzińskiej knajpki na Sadybie.

- Powinnam być po szóstej – odparła i udała się do sypialni, próbując zatuszować ślady ich oddzielnego bytowania