'Wbrew całemu światu' II

- Kontrakt z Duńczykami, który udało się nam podpisać kilkanaście dni temu przyniesie w skali roku zysk na poziomie czterystu tysięcy – przedstawiała kolejne dane – Jedną drugą pozyskanych środków należałoby zainwestować w unowocześnienie szwalni w Pszczynie, co w efekcie zwiększyłoby jej efektywność o piętnaście procent. Inwestycja zwróciłaby się w ciągu czterech, maksymalnie sześciu miesięcy. Sytuacja firmy jest stosunkowo dobra, jednak wprowadzenie drobnych oszczędności znacząco wpłynęłoby na podniesienie zysków. Ja przez te kilka tygodni obecności u państwa zdążyłam się już zapoznać ze wszystkim i dostrzegam kilka obszarów, gdzie można by okroić wydatki. Nie będą to oszczędności duże, bardzo dotkliwe i odczuwalne na co dzień, jednak zatrzymanie w budżecie stu tysięcy raz na kwartał z pewnością zwiększy możliwości inwestycyjne firmy. Od powrotu z Danii pracujemy z Markiem nad planem – przystojny brunet uśmiechnął się pod nosem. Lubił, jak mówiła do niego po imieniu. Przypomniał sobie, jak podczas tego wyjazdu dosyć podstępnie nakłonił ją, by przeszli na ty. Początkowo trzymała wyraźny dystans - który obejmie obszary, gdzie będziemy zmniejszać wydatki. Jestem przekonana, że na kolejnym posiedzeniu zarządu będziemy mogli przedstawić już państwu szczegóły. Dziękuję bardzo – zakończyła swój monolog.

- Bardzo dziękujemy – odezwał się młody Dobrzański posyłając jej uroczy uśmiech – Są jakieś pytania? – obrzucił wzrokiem ojca, który pokręcił przecząco głową. Na Paulinę nawet nie spojrzał, gdyż nigdy nie wtrącała się w sprawy finansów, dopóki nikt nie ograniczał jej funduszy reprezentacyjnych. Na końcu spojrzał na Aleksa, który uśmiechnął się chytrze

- Ja mam pytanie – teatralnie chrząknął – jak zamierza pani przekonać do oszczędności Pshemko? Pani jest z nami od niedawna i zapewne pani nie wie, że jakiekolwiek okrajanie budżetu mistrza wywoła jego furię i odejście z firmy. Pani kilkusettysięczne oszczędności pozbawią nas głównego projektanta – spojrzał na nią z wyższością. Dobrzański już chciał się odezwać, lecz ubiegła go Ula

- Nie przypominam sobie, bym wspominała o cięciach w budżecie Pshemko. Jest wiele innych obszarów i jak wspomniałam szczegóły przedstawimy z Markiem na kolejnym zarządzie

- Więc nie rozumiem, na czym chce pani zaoszczędzić aż tyle – dociekał wyraźnie ją prowokując. Przez te kilka tygodni zdążyła się już zorientować, że obaj panowie nie pałają do siebie miłością. Z firmowych plotek dowiedziała się, że Aleks nie mógł znieść, że w wyniku konkursu fotel prezesa przypadł Markowi. Miał również żal, że młody Dobrzański postanowił dobrać sobie zaufany zespół i pozbawił Febo fotela dyrektora finansowego

- Na przykład na wydatkach socjalnych i kilku niekorzystnych umowach, które firma zawarła - wyjaśniła

- Doprawdy? – zaśmiał się ironicznie

- Owszem braciszku – z przekąsem zaczął brunet - Po szczegółowym przeanalizowaniu umów doszliśmy do wniosku, iż podpisałeś mało intratny kontrakt choćby na najem bufetu, więc teraz bardzo cię proszę skończ. Jeśli nie ma pytań proponuję dziesięciominutową przerwę przed głosowaniem i moją prezentacją – wściekły Włoch jako pierwszy opuścił konferencyjną. Kończyła zbierać papiery, gdy usłyszała tuż przy uchu - Twój poprzednik powinien się uczyć, jak należy przygotowywać się do posiedzenia zarządu.  Byłaś rewelacyjna – jego ciepły oddech miło drażnił skórę.

- Dzięki – uśmiechnęła się lekko i ruszyła w stronę swojego gabinetu. Była z siebie zadowolona. W ciągu ostatnich dwóch tygodni odwaliła kawał dobrej roboty. Te zawodowe sukcesy były jej potrzebne. Dzięki nim zaczęła mocniej wierzyć w siebie i uświadamiać sobie, że jej życie nie skończyło się w momencie rozwodu. O siedemnastej zebrała swoje rzeczy i skierowała się do wyjścia. Natknęła się na prezesa w recepcji. Miała wrażenie, że czekał na nią. Podszedł do niej i bez zbędnych wstępów zapytał wprost

- Dasz się zaprosić na kolację? – przeszywał ją wzrokiem.

- Wybacz, ale… - nie pozwolił jej dokończyć

- Ok. Następnym razem – jego pewność siebie niekiedy ją peszyła

- Marek – westchnęła. Chciała mu wytłumaczyć, że to nie ma sensu, ale najwyraźniej nie chciał słuchać.

- Jestem cierpliwy, acz konsekwentnie dążę do celu – szepnął wprost do jej ucha i oddalił się kilka kroków – miłego wieczoru – krzyknął nawet się nie odwracając. Z powątpiewaniem pokręciła głową i wsiadła do windy. Całą drogę powrotną analizowała zachowanie Dobrzańskiego. Prawda była taka, że poznali się dopiero podczas wyjazdu do Danii. Okazał się sympatycznym i zabawnym facetem. Te kilkadziesiąt godzin, które spędziła w jego towarzystwie nie były stracone. Dobili targu z duńską siecią, a przy tym miło spędzili czas. Do dziś pamięta zapach jego perfum, który odurzył ją, gdy podczas wieczornego spaceru narzucił jej na ramiona swoją marynarkę. Z restauracji w której prowadzili negocjacje do hotelu koniecznie chciała wracać piechotą. Uwielbiała podziwiać miasto nocą. Jednak było trochę chłodno. W mig zorientował się, że drży i bez zastanowienia okrył ją swoją marynarką. Miał w sobie coś z dżentelmena z dawnych lat i musiała przyznać, że trochę się to gryzło z jego wizerunkiem. Bardzo dobrze się dogadywali. Razem pracowało im się świetnie. Już podczas tego wyjazdu posyłał jej urocze uśmiechy i lekko przeciągłe spojrzenia. Ona zdecydowanie starała się trzymać dystans. Romans nie wchodził w grę. Wiedziała, że zwykle seks z szefem nie kończy się najlepiej. Byłaby zabawką w jego rękach, a na to nie mogła sobie pozwolić. Potrzebowała pracy i stabilizacji. Poza tym ich relacja i tak nie miałaby przyszłości. Jedna upojna noc, a ona chodziłaby później z moralnym kacem. Podobał jej się, owszem. Przystojny brunet z jednodniowym zarostem i uroczymi dołeczkami w policzkach, o szarym spojrzeniu. Chyba nie było kobiety, która nie zwróciłaby na niego uwagi. Co nie zmieniało faktu, że takie relacje nie kończą się szczęśliwie. Nie miała już dwudziestu lat by wdawać się w gorące romanse, które trwają zwykle od tygodnia do trzech. Na szczęście Dobrzański odpuścił. Wciąż lekko z nią flirtował, ale dostosował się do jej zasad i nie zmniejszał dystansu.  

Dwa tygodnie po zarządzie polecieli na dwa dni do Mediolanu. Musieli ustalić ostatnie szczegóły obecności marki ‘Febo&Dobrzański’ podczas targów mody. Cały dzień spotkań wykończył ją. Opadła ciężko na krzesło w hotelowej restauracji.

- Mówiłem, że konsekwentnie dążę do celu – powiedział z lekkim błyskiem w oku – Nie chciałaś dać się zaprosić na kolację, a teraz siedzisz tutaj ze mną

- Nie wyobrażaj sobie za wiele – od razu starała się sprowadzić go na ziemię

- Gdzieżbym śmiał – zaśmiał się pod nosem – Niemniej pięknie wyglądasz, kiedy się złościsz – znów włączył uwodzenie jej wzrokiem. Musiała przyznać, że oczy i uśmiech to jego dwa największe atuty i najwyraźniej doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Świetnie bawiła się w jego towarzystwie. Nie przypuszczała, że potrafi być taki dowcipny. Trzy lampki wina i potężna dawka endorfin spowodowała, że zmęczenie gdzieś uleciało. Straciła przy nim poczucie czasu. Trzy godziny były dla niej kwadransem. Restauracja powoli pustoszała. I oni ruszyli w stronę wind, które miały wwieźć ich na piąte piętro. Zatrzymał się tuż obok niej przed pokojem trzysta osiem, który zajmowała. Stał tak blisko, że czuła jego oddech na swoim policzku. Podniosła wzrok i ich spojrzenia się spotkały. Jego oczy płonęły pożądaniem. Nim się spostrzegła całował ją namiętnie. W pierwszej chwili się poddała, jednak bardzo szybko przyszło opamiętanie. Przerwała ten taniec warg i języków mocnym uderzeniem w policzek. Odsunął się kilka centymetrów bezczelnie wpatrując się w jej oczy. Z jednej strony poczuła się głupio. Mogła go po prostu odepchnąć. Z drugiej wzbierała w niej wściekłość. ‘Co on sobie wyobraża!?’. Nabrała powietrza do płuc i głośno je wypuściła nieco się uspokajając.

- Przepraszam – szepnęła nieco zawstydzona – Nie powinnam była – z czułością pogładziła jego lekko zaczerwieniony policzek – Marek, imponuje mi twoje zainteresowanie, ale… - zamknął jej usta kolejnym pocałunkiem. Tym razem delikatnym, subtelnym. Przyciągnął ją bliżej, kładąc ręce na jej biodrach.

- Doskonale wiesz, że w łóżku byłoby nam cudownie – szepnął do jej ucha, przytulając swój policzek do jej. W tym samym momencie jego biodro znalazło się pomiędzy jej. Splótł ich nogi w dziwnym układzie i wyciągnął jej z ręki kartę magnetyczną – Kochaj się ze mną – poprosił niemal bezgłośnie, wpatrując się w jej oczy . Nie czekając na jej odpowiedź otworzył drzwi i unosząc ją lekko za pośladki do góry, wniósł do środka.