'Zakazany owoc' VIII

Następnego dnia po powrocie z Berlina, jeszcze w drodze do pracy, wysłał jej bukiet kwiatów z kolejnymi przeprosinami. Miał zamiar urwać się na godzinę w porze lunchu by spotkać się z nią na kawę, ale kompletnie zapomniał, że na dwunastą umówiony był z Szymczykiem, a godzinę później w firmie miał się pojawić ojciec. Jego plany szybko zweryfikowała sekretarka, przedstawiając mu plan dnia. Ich rozmowa musiała zostać przełożona na popołudnie, z czego nie był specjalnie zadowolony.

- Cześć Maciej – podał mężczyźnie dłoń i wskazał na kanapę – Napijesz się czegoś?

- Nie, dzięki. Jadąc do ciebie wypiłem kawę – odparł dość uprzejmie, uśmiechając się lekko

- Adam przygotował faktury za ostatnią partię – podał mu plik kartek – A pod spodem masz nową umowę. Jeśli nie będziesz miał zastrzeżeń możemy zaraz podpisać

- Ale przecież obecna kończy się dopiero za cztery miesiące – zauważył przytomnie i skupił się na przeglądaniu dokumentów

- To prawda. Ale nasza współpraca układa się na tyle dobrze, że postanowiłem zaproponować wam nowe warunki. Nie ma obiektywnych powodów, dla których nowa umowa nie może zacząć obowiązywać już od przyszłego miesiąca.

- Na pięć lat? – zdziwił się

- Swego czasu Ula bardzo mi pomogła. Teraz ja chcę pomóc wam i dać pewien rodzaj stabilizacji – odparł krótko

- Jeśli się wycofacie przed czasem płacicie nam odszkodowanie? – nie wierzył w to, co widział - Proponujesz mi zapisy, które są dla was kompletnie niekorzystne. To jakiś żart? – Dobrzański przecząco pokręcił głową - Czy ty się przypadkiem nie pomyliłeś tu o jedno zero? – wskazał na kwotę, którą FD musiałoby zapłacić, gdyby chciało zerwać umowę

- Dałem wam tak korzystne warunki, jakie mogłem dać. To odszkodowanie na wypadek gdyby nasz dyrektor finansowy chciał podpisać umowę z waszą konkurencją. Na twoim miejscu bym się nie zastanawiał, tylko to podpisywał – podał mu długopis.

- Dlaczego to robisz? – Szymczyk przyjrzał się uważnie rozmówcy

- Tak, jak mówiłem, chce się zrewanżować. Febo&Dobrzański prosperuje coraz lepiej, między innymi dzięki PRO-S. Czas żebyście wy mogli się rozwijać. Widziałem w Internecie, że sprzedaż idzie bardzo dobrze. Chcę dać wam gwarancję, że jeszcze przez długie lata będziemy sprzedawać wam nasze ubrania, a tym samym będziemy pozwalać wam zarabiać i uzyskiwać lepszą pozycję na rynku. Jesteście firmą, która ma wyłączność na nasze ciuchy i niech tak zostanie. Doskonale zdaję sobie sprawę, że w ostatnich kilku miesiącach na polskim ryku pojawiły się dwie podobne firmy. I być może nawet mogliby płacić trochę więcej za nasze kreacje, ale… - urwał na chwilę, próbując odpowiednio ubrać swoje myśli w słowa – Oni zajmuję się też sprzedażą końcówek Bossa, Kleina, Dolce&Gabbana. Współpracując z wami dbam o dobre samopoczucie mistrza. Obawiam się, że w zestawieniu z takimi markami, ubrania sygnowane przez Pshemko byłyby traktowane po macoszemu, jako te drugiej kategorii.

- Zachowałeś się nie fair wobec Ulki, ale biznesowo nic nie mogę ci zarzucić – chwycił długopis i złożył swój podpis – Zawsze byłeś w porządku w stosunku do nas – podał mu dokumenty, które Dobrzański opatrzył swoim podpisem i oddał Szymczykowi jedną z kopii

- A co u Uli? – padło pytanie, które było tradycyjnym elementem ich spotkań

- Sam nie wiem – mruknął, wyraźnie zamyślony – Zaczynam się o nią martwić.

- A możesz jaśniej? – w napięciu oczekiwał konkretów

- Sinusoida. Odkąd rozstała się z tym Robertem raz jest szczęśliwa, a innym wygląda na początek stanu depresyjnego. A jak pytam, co się dzieje, ucina temat. Nie wiem jeszcze jak, ale muszę do niej jakoś dotrzeć. No nic, nie ważne – wstał i wyciągnął do Dobrzańskiego dłoń – dzięki za umowę. Trzymaj się

Kilka minut po piętnastej zapukał do jej drzwi. Miał szczęście, wychodząca na spacer babcia z dzieckiem wpuściła go na klatkę. Nie musiał długo czekać, by zobaczyć ją w progu wyraźnie zaskoczoną. Już chciał wchodzić, ale nim zdążył choćby się odezwać, usłyszał jej głos.

- Co ty tutaj robisz? – syknęła, wypychając go na środek korytarza i szczelnie zamknęła drzwi za sobą

- Chciałem pogadać – odparł zdezorientowany – Wiem, że masz żal o ten Berlin, ale… - nie dała mu dokończyć, wchodząc w słowo

- Maciek jest w środku – skinęła głową na drzwi – Miałeś nie przychodzić bez zapowiedzi

- Myślałem, że…

- To nie myśl tyle! – syknęła przez zaciśnięte zęby - Muszę wracać – odwróciła się na pięcie i zamknęła mu drzwi przed nosem. Prawda była taka, że nawet nie mógł zadzwonić po raz drugi. Na samym początku umówili się, że nic nie powiedzą swoim przyjaciołom. Sebastian nie miał pojęcia, że w życiu kumpla znów jest Ula. Z Maćkiem było podobnie.

- Kto to był? – zapytał Szymczyk, gdy tylko pojawiła się w salonie

- Świadkowie Jehowy. Chcieli rozmawiać o stworzeniu świata – odparła niby to naturalnym tonem, machając przy tym ręką – To na czym skończyliśmy? – zręcznie zmieniła temat

Jeszcze przed końcem pracy udało mu się dopiąć kolejny kontrakt z Duńczykami. Miał lecieć za trzy dni do Kopenhagi na podpisanie dokumentów. Wysłał jej jeszcze przed wieczorem maila z nowym terminem i nazwą hotelu. Było pewne, że tym razem Paulina nie będzie się ciskać. W Berlinie ostatecznie uśpił jej czujność. Poza tym była w ferworze przygotowań do trzydziestych piątych urodzin Aleksa. Nie mogło być mowy o wycieczkach na drugi koniec Europy. Od Uli dostał krótką odpowiedź ‘nigdzie nie lecę’.

- Co się dzieje? – zaczął od progu. Z samego rana, znów bez zapowiedzi, pojawił się w jej mieszkaniu – Obraziłaś się? Chodzi o ten Berlin? Przepraszałem cię wiele razy. Tym razem Paula z pewnością nie poleci

- Nie chodzi o twoją żonę – odparła ze skrzyżowanymi na piersiach rękami – Beatka ma w sobotę urodziny. Obiecałam, że upiekę tort. Nie mogę się teraz z tego wycofać.

- Aaaaa - pokiwał głową ze zrozumieniem, wzdychając z ulgą - Myślałem, że między nami się coś popsuło – wskazał na nich palcem – Naprawdę żałuję, że nie spędziliśmy tego weekendu w Berlinie razem.

- Daj spokój – mruknęła, robiąc im kawę

- Przepraszam – złożył pocałunek na jej szyi, wsuwając dłonie pod jej szlafrok

- Proszę cię – odsunęła się – Ma okres. Nie mam ochoty na amory – skrzywiła się, stawiając przed nim filiżankę czarnej kawy. 

- Co to za dziwne kombinacje z tą umową dla PRO-S? - przyjrzała mu się badawczo 

- Żadne kombinacje - wzruszył ramionami, siadając na sofie - Niebawem kończy się umowa. Postanowiłem ją przedłużyć na moich warunkach, korzystając z obecności Aleksa na jakiejś konferencji. Powinniście być zadowoleni z warunków 

- Jesteśmy. Ale nie są one korzystne dla FD  

- Martw się o siebie i swoją firmę, a nie o majątek Febo - prawy kącik ust powędrował w górę - Pyszna kawa 

- Co ty tutaj robisz? – zapytała, gdy w piątkowe przedpołudnie zobaczyła go w progu z niewielką torbą – Miałeś być w Kopenhadze

- Ale nie jestem – rzekł wyraźnie z siebie zadowolony – Mogę?

- Miałeś dzwonić – odparła z pretensją w głosie – Nie lubiła, gdy stawiał ją w niezręcznych sytuacjach. Całe szczęście, że Maciek wyszedł godzinę wcześniej

- Chciałem ci zrobić niespodziankę – zrobił minę niewiniątka – Wiem, że masz urodziny Beaty. Jeśli chcesz pomogę w produkcji tortu – zdjął marynarkę, podwijając rękawy

- Brałeś coś? Jakieś dopalacze? – przyglądała mu się uważnie

- Zwariowałaś? – zaśmiał się pod nosem – Przełożyłem wylot do Kopenhagi na połowę przyszłego tygodnia. A teraz jeśli pozwolisz, spędzimy razem cały weekend – oczy Uli przypominały wielkością monetę pięciozłotową. Owszem, do tej pory zostawał u niej na godzinę, jak dobrze zaplanował swój dzień, czasem na trzy, ale nigdy na weekend. Widząc jej pytające spojrzenie szybko wyjaśnił – Paula wyleciała na trzy dni do Mediolanu. Matka chrzestna Aleksa trafiła do szpitala – posłał jej cwaniacki uśmiech – Jestem przez najbliższe dwa i pół dnia tylko do twojej dyspozycji. Zrobisz ze mną, co zechcesz – w charakterystycznym geście poruszył brwiami w górę i w dół