'Zakazany owoc' IX

Weszła do kuchni i podała mu fartuszek. Zawiązał go starannie i z łobuzerskim uśmiechem spojrzał na nią.

- Zajmiesz się kremem – powiedziała podając mu miskę i wystawiając potrzebne produkty na blat

- Prezes Marek Dobrzański ubijający śmietanę? – zrobił wielkie oczy, by szybko się roześmiać – Z największą przyjemnością

- A jeśli będziesz się obijał i wyjadał wyrzucę cię z kuchni – pogroziła palcem i zajęła się przesiewaniem mąki przez sito

- Do sypialni? – zapytał prowokacyjnie. Pokręciła głową z pobłażaniem

- Najpierw praca, potem przyjemność. Tylko ma nie być ani jednej grudki – zastrzegła. Sumiennie wziął się do pracy zgodnie z jej wskazówkami. Wspólne pieczenie sprawiało im dużą radość. Gdy biszkopt siedział już w piekarniku Dobrzański skrzyżował ręce na torsie i z wymowną miną spojrzał na nią

- No co? – udawała, że nie wie, o co chodzi. Doskonale wiedziała. Miał to wymalowane na twarzy

- Jakiś czas temu usłyszałem coś w stylu najpierw praca, potem przyjemność. Bardzo się przykładałem, czekam na nagrodę – uśmiechnęła się wywracając oczami. Podeszła do niego dwa kroki i złożyła na ustach czuły pocałunek. Gdy tylko chciała się odsunąć, poczuła jego silne dłonie na pośladach. Chwycił ją mocno i posadził na blacie, uniemożliwiając drogę ucieczki. Nim zdążyła zaprotestować ich fartuszki leżały już gdzieś w okolicach lodówki. Całował jej usta, policzki i szyję

- Ale, że tutaj? – mruknęła, wplatając palce w jego włosy

- A czemu nie? – wychrypiał tym swoim uwodzicielskim głosem – W kuchni się jeszcze nie kochaliśmy – pomógł jej pozbyć się bluzki.

Tort wyszedł im naprawdę imponujący, a Dobrzański na każdym kroku podkreślał, że to głównie dzięki niemu. Śmiała się wówczas z niego, że do Pawła Małeckiego jeszcze mu trochę brakuje. W sobotnie południe zamówiona taksówka zawiozła ją do Rysiowa. Przed wyjściem obiecała mu, że postara się wrócić możliwie szybko. Tak w istocie było. Dźwięk przekręcanego w zamku klucza usłyszał kilka minut przed szesnastą.

- Cieszę się, że już jesteś – powitał ją w przedpokoju. Ściągnęła płaszcz i buty i wyciskając na jego ustach słodkiego buziaka podała mu plastikowy pojemnik.

- To dla ciebie. Tyle się napracowałeś, że powinieneś spróbować – puściła mu oczko. Odpowiedział jej uśmiechem

- Dziękuję – zabrał się za pałaszowanie słodkości prosto z pudełka – I dziękuję, że zrezygnowałaś z kolacji z rodziną żeby spędzić ten wieczór ze mną – doskonale wiedział, że w Rysiowie potrafiła spędzać całe dnie, a niekiedy nawet weekendy. Odkąd się wyprowadziła Beacie bardzo brakowało obecności starszej siostry.

- Wykręciłam się bólem głowy i obietnicą, że w czwartek po szkole zabiorę ją do kina – rozsiadła się na kanapie. Prawda była taka, że szybki powrót do Dobrzańskiego był jej na rękę. Wśród zaproszonych na urodziny małej Cieplakówny był również Maciej. Gdy tylko zostali sami zaczął zasypywać ją gradem pytań. Wiedziała, że się o nią martwi, ale nie mogła być z nim szczera. Najlepszym wyjściem było więc ucięcie tematu. Miała jednak świadomość, że Szymczyk dalej będzie drążył – Napijemy się wina? – po kilku chwilach podał jej kieliszek z bordową cieczą i siadając obok przygarnął ją do siebie.

- Uwielbiam takie popołudnia – szepnął, muskając jej czoło swoimi wargami. Ona też uwielbiała. Spędzali razem drugi, normalny dzień. Niby zwyczajny, a przez to tak wyjątkowy. Nigdzie nie musiał się spieszyć, nie musiał wracać do żony ani do biura. Mogli bezkarnie delektować się tym wieczorem i swoją obecnością – Swoją drogą, gdy cię nie było trochę myślałem o PRO-S – ku jej wyraźnemu niezadowoleniu rozpoczął temat pracy. Jednak widząc jej skrzywioną minę nie zniechęcał się -Jakie zyski generuje firma? - nieoczekiwanie zapytał. Odsunęła się nieco obrzucając go badawczym spojrzeniem

- A po co ci te informacje? - zapytała lekko zaskoczona

- Po prostu chciałbym wiedzieć - odparł wzruszając ramionami - Jestem ciekawy ile na tym można zarobić

- Całkiem przyzwoicie. Nie narzekam. Maciek też nie – mruknęła chcąc zakończyć tę dyskusję i ponownie wtuliła się w niego. Miała nadzieję, że odpuści rozmowy o interesach, ale nie odpuszczał

- Ale w granicach pięciu czy dziesięciu tysięcy? – drążył dalej. Odsunął się, siadając po drugiej stronie kanapy i z wyraźnie poirytowaną miną przyjrzała mu się uważnie

- Do czego zmierzasz?

- Zastanawiam się jakie dochody generujecie. Niby utrzymujecie się z tego oboje, ty i Maciek, ale chyba nie zarabiasz na tyle dużo, żebyś nie musiała robić nic więcej. W końcu nie bez powodu te tłumaczenia – wyjaśniał niby to obojętnym tonem – A może warto byłoby zarabiać więcej. W ostatnim czasie na rynku powstało kilka firm idących waszym przykładem. Wspominałem zresztą o tym Szymczykowi. Dobrze by było gdybyś zabezpieczyła się na przyszłość. Nie wiadomo, czy za rok, dwa wciąż będziecie zarabiać tyle samo. Konkurencja jest spora, a koszty rosną. Prowadzę firmę, więc wiem, o czym mówię. Dlatego pomyślałem sobie, że mógłbym ci pomóc wypłynąć na szerokie wody. Szczerze mówiąc nie bardzo znajduję wytłumaczenie, dlaczego nie wpadłem na to na samym początku naszej współpracy. Znam kilku prezesów podobnych firm. Jeśli się oczywiście zgodzisz, podeślę im twoją wizytówkę. Z pewnością będą zainteresowani współpracą, o ile jeszcze nie podpisali umów z twoją konkurencją. Każdy ma problem z magazynowaniem i chętnie by się chcieli tych staroci pozbyć. Trzeba wykorzystać taką szansę. Powinniście spróbować rozpocząć współprace z innymi markami. Przecież nie mamy w umowie klauzuli, że będziecie sprzedawać ubrania sygnowane wyłącznie przez Pshemko. Myślę że Maciek byłby zainteresowany. Nie wspominałem mu o tym, bo uznałem, że najpierw lepiej porozmawiać z tobą. W końcu ty jesteś właścicielką.

- Dlaczego akurat teraz? – zmarszczyła brwi

- A dlaczego nie? Lepiej późno, niż wcale. Tak, jak wspominałem Maciejowi, chcę się wam w pewien sposób odwdzięczyć  za to, że wyciągnęliście do mnie rękę. A precyzyjniej, że ty wyciągnęłaś. Gdyby nie ty, Febo Dobrzański już dawno poszłoby na dno. Radzimy sobie świetnie, czas byście i wy zaczęli zarabiać poważne pieniądze. Poza tym nie możecie opierać swojego być albo nie być tylko na współpracy z nami. Tak naprawdę nie wiadomo ile nasza firma utrzyma się jeszcze na szczycie. Pshemko jest coraz starszy, Wojtek niby sobie radzi, ale nie wiem czy bez pomocy ojca będzie potrafił osiągać tak wielkie sukcesy. A wy jesteście skazani tylko na nas – pokiwała głową przyznając mu rację - Co będzie jeśli nasze ubrania zaczną się sprzedawać gorzej? Ty jeszcze masz alternatywę w postaci tłumaczeń, a Maciek? On zostaje na lodzie i warto by było pomyśleć o tym. Poświęca się tej firmie, angażuje. A jeśli pozostałe domy mody przejmie wasza konkurencja już teraz, to później ciężko będzie ich przebić. Będziecie musieli bardzo zejść z prowizji by ich zachęcić.

- Może masz rację – westchnęła – Prawdę mówiąc już jakiś czas temu Maciek chciał się rozwijać. Nawet szukał większego magazynu. Chciał przedstawiać naszą ofertę firmie Walczyka, ale ja byłam skupiona na Londynie.

- Sama widzisz – był wyraźnie z siebie zadowolony, że przyznała mu rację

- Szepnij im słówko, a ja zgłoszę się do nich z propozycją współpracy – kiwnął głową na znak zgody i uniósł w górę kieliszek. Już miała wypić, ale skrzywiła się i pospiesznie odstawiła szkło na stolik kawowy.

- Co się dzie…. – nie zdążył dokończyć, gdy zerwała się z miejsca i pobiegła do toalety. Ruszył jej śladem. Stojąc w progu łazienki przyglądał jej się ze zmartwioną miną. Blado zielona stanęła przed lustrem i przepłukała usta wodą – Wszystko w porządku? – pogładził ją po plecach

- Mój żołądek przechodzi chyba jakąś rewolucję – skrzywiła się, czując napływ kolejnych mdłości – Musiałam się czymś zatruć. Może to wczorajsze chili con carne… - przypomniała sobie o wczorajszym obiedzie, który zamówili w meksykańskiej knajpce, która otworzyła się po drugiej stronie parku w ubiegłym miesiącu.

- Wątpię. Jadłem to samo i czuję się doskonale. 

- To nie wiem – wzruszyła ramionami – Może coś na tych urodzinach. Pani Szymczykowa przyniosła jakąś sałatkę z majonezem. Oby to nie była salmonella. Daj mi chwilę – ciężko oparła się o umywalkę – Muszę umyć zęby

- Może ci zrobić herbaty. Powinnaś dużo pić, żeby się nie odwodnić

- Ale bez cukru

O poranku mdłości pojawiły się ponownie. Dobrzański z niepokojem oczekiwał, aż ukochana wyjdzie z łazienki. Na myśl przychodziło mu tylko jedno. Perspektywa ojcostwa wcale go nie przerażała. Prawda była taka, że taki scenariusz byłby mu nawet na rękę. Ula na dziecko nie chciała się zgodzić, a teraz  być może zostaną postawieni przed faktem dokonanym.

- Lepiej? – zapytał, gdy z niewyraźną miną pojawiła się w salonie. Pokiwała głową, nalewając sobie szklankę wody – Myślisz, że to może być…

- Zwariowałeś? – naskoczyła na niego, nie pozwalając dokończyć – Cały czas biorę tabletki – rzekła dobitnie

- Może kiedyś zapomniałaś, może z jakiś powodów były mniej skuteczne. Nie możemy mieć stuprocentowej pewności

- Dopiero co miałam okres – mruknęła, ale i w jej głowie zaczęły pojawiać się myśli, że jej kochanek może mieć rację

- Sprawdźmy to – poprosił

- Dobrze – westchnęła wyraźnie zdenerwowana – Jeśli do jutra mi nie przejdzie, umówię się na wizytę do ginekologa. Zadowolony? – znów się skrzywiła i czując napływającą falę mdłości ruszyła do łazienki. Gdy wróciła po kwadransie, Dobrzański zakładał w przedpokoju buty – Dokądś się wybierasz? – nie kryła swojego zaskoczenia. Obiecywał, że zostanie do późnego wieczora

- Owszem – wcisnął do kieszeni portfel – Idę do apteki po test ciążowy. Ta po drugiej stronie parku jest czynna dwadzieścia cztery na dobę, również w niedziele  

- Zwariowałeś?! Zapomniałeś, że w pobliżu mieszka koleżanka twojej żony? – przypomniała mu

- Trudno. Chcę wiedzieć – pokręciła głową z rezygnacją

- To kup najlepiej dwa różne. Do tego jakieś elektrolity i dwie butelki pepsi. Jeśli to nie ciąża to jakoś muszę sobie radzić z tym zatruciem

Wszystko wskazywało na to, że rodzicami jednak nie zostaną. Ku widocznemu rozczarowaniu Marka, oba testy wyszły negatywnie. A dietetyczne jedzenie i pół litra coli wpłynęły na ustąpienie objawów. Zresztą rozmawiając przed wieczorem z ojcem dowiedziała się, że Jasiek też przechodził sensacje żołądkowe. Winowajcą całego zamieszania okazało się urodzinowe jedzenie. Widząc lepsze samopoczucie Uli Dobrzański z czystym sumieniem mógł wieczorem wrócić do domu. Nie wyobrażał sobie, żeby miał ją zostawić samą w kiepskim stanie. Musiał się jednak przygotować na poniedziałkowe spotkanie z Korzyńskim. Gdy o dwudziestej pierwszej podjechał pod dom zobaczył, że w sypialni pali się światło. Wyglądało na to, że jego małżonka wróciła dwa dni wcześniej, niż zapowiadała. Wyraźnie niezadowolony z tego faktu wszedł do środka, próbując znaleźć wiarygodne wytłumaczenie swojego późnego powrotu. Paulina z kieliszkiem wina czekała na niego w salonie

- Cześć – uśmiechnął się niewyraźnie – Wcześniej wróciłaś

- Chciałam ci zrobić niespodziankę. I widzę, że mi się udało – rzekła, przyglądając mu się uważnie