'Zakazany owoc' VII

 Kolejny rozdział za tydzień ;)

Budapeszt. Pokój 329.

Gdy tylko uchyliła drzwi pchnął je zdecydowanym ruchem, odstawił w kąt walizkę i zamknął ją w swoich ramionach. Wpił się gwałtownie w jej usta i napierając na jej ciało, poprowadził w głąb pokoju. Był wyjątkowo stęskniony. Nie widzieli się prawie dwa tygodnie. Najpierw ona przez kilka dni przebywała w Rysiowie, bo jej ojciec skręcił kostkę i orteza uniemożliwiała mu normalne funkcjonowanie, później on jechał służbowo na trzy dni do Sztokholmu. Nie mogła mu towarzyszyć, bo podpisywał kontrakt wart wiele milionów i zmuszony był zabrać ze sobą Aleksa.

Miał rację przewidując, że pokaz który odbył się już miesiąc temu będzie strzałem w dziesiątkę. Kolekcja w kraju rozchodziła się jak świeże bułeczki, kreacje Pshemko zaczęły pojawiać się na coraz rynkach kilku europejskich stolic, a szum medialny wokół ich sukcesu przyciągnął zainteresowanie zagranicznych firm, które pragnęły rozpocząć z nimi współpracę. Dobrzańskiemu udało się podpisać już kilka ciekawych kontraktów, a przy tym miał okazję do częstych podróży. W ciągu pierwszych dwóch tygodni udało mu się z Ulą odwiedzić Wiedeń, Bratysławę i Londyn.

Schemat był taki sam. Wysyłał jej maila z terminem, miejscem i wybranym hotelem. Rezerwowała dwuosobowy pokój na swoje nazwisko. Przylatywała na miejsce zwykle w godzinach popołudniowych dzień wcześniej. Dołączał do niej zwykle na dwa dni i jedną noc. Wyjątkiem stanowił Londyn, gdzie spędzili trzy dni. Wracał zwykle porannym rejsem, by zdążyć jeszcze jechać do firmy i nadrobić zaległości. Ona wracała wieczorem lub rankiem kolejnego dnia. Za granicą nie musieli tak bardzo się pilnować. Nie było takiego zagrożenia. Mogli wyjść razem na spacer czy na kolację do hotelowej restauracji. Ta swoboda obojgu była bardzo potrzebna. Owszem, gdy się udawało wpadał do niej na Żoliborz, ale starali się te wizyty ograniczyć do minimum z uwagi na przyjaciółkę Pauli, która mieszkała w pobliżu. Sprawiali wrażenie, że obecny układ im prasuje. Oboje chcieli więcej, choć nie mówili o tym głośno.

Przytulony do jej pleców poruszał biodrami w przód i w tył. Całował ją po karku, ramionach, oddychał ciężko wprost do jej ucha. Oparta o wielkie okno, za którym rozpościerał się przepiękny widok na Dunaj i zachodzące słońce, kompletnie nie zwracała uwagi na krajobraz i wyjątkowe położenie hotelu. Była całkowicie skupiona na rozkoszy jaką jej dawał. Wyszedł z niej na krótką chwilę wywołując w niej rozczarowanie i dezorientację. Nim się zorientowała wziął ją na ręce i poprowadził w kierunku krzesła ustawionego przy drewnianej, stylowej toaletce. Posadził ją sobie na biodrach i pozwolił jej nadawać tempo. Jak urzeczony wpatrywał się w jej falujący biust, by raz po raz łapać te dwie cudowne półkule w usta.

- Mamo – westchnął – rozmawialiśmy już na ten temat. Wydawało mi się, że na samym początku wyjaśniłem się w tej kwestii dość jasno – zapatrzony w oświetlone licznymi latarniami miasto prowadził rozmowę z Dobrzańską. Nawet nie zauważył, że jego towarzyszka skończyła brać prysznic i otulona frotowym szlafrokiem wyszła z łazienki – Mamo, nie wydaje mi się, żeby rozmowa o moim potomku była najwłaściwsza przez telefon. Zresztą za pół godziny jem biznesową kolację z Węgrami i muszę się przygotować…… Dobrze. Do zobaczenia – zakończył połączenie i odwrócił się, napotykając jej pytające spojrzenie.

- Jest coś, o czym chciałbyś mi powiedzieć? – wytarła ociekającą wodę z końcówek włosów i odrzuciła ręcznik na łóżko

- Moi rodzice bardzo naciskają, żebyśmy mieli z Paulą dziecko. Potrzebny im dziedzic – pokiwała głową za zrozumieniem. Tego można było się spodziewać. Nie wydawała się zła, ani zawiedziona – Jeszcze przed ślubem zapowiedziałem Paulinie, że o dzieciach nie może być mowy i zdania nie zmieniłem. Matka nie bardzo potrafi się z tym pogodzić

- Nie chciałbyś być ojcem? – podeszła do niego, opierając się bokiem o zimną taflę szkła i przypatrując mu się z uwagą

- Chciałbym  - odparł zgodnie z prawdą – Tylko, że matką mojego dziecka mogłabyś być tylko ty, a nie Paula – wpatrywał jej się prosto w oczy. Pod wpływem tego spojrzenia spuściła na moment wzrok.

- Wiesz, że się nie zgodzę na dziecko

- Wiem – czyżby w jego głosie można było się doszukać noty rozczarowania?

- Jeśli twoim rodzicom bardzo na tym zależy i twoja żona będzie zdecydowana, to… - urwała na chwilę próbując ubrać swoje przypuszczenia w odpowiednie słowa. Doskonale odgadł jej myśli

- Myślisz, że będą chcieli mnie postawić przed faktem dokonanym? – zaśmiał się pod nosem – Paulina niby cały czas bierze tabletki. Ale to tylko słowa, więc wole się zabezpieczać

- Ja też twierdzę, że biorę tabletki i się nie zabezpieczasz – spojrzała mu w oczy

- Tobie ufam, jej nie. Musiałby być idiotą, żeby tak ważną kwestię zostawić w rękach mojej żony, która szantażem doprowadziła mnie przed ołtarz. Zresztą doskonale wiesz, że chciałbym mieć z tobą dziecko. Ale szanuję to, że w obecnej sytuacji mówisz nie.

Berlin. Pokój 641.

Oczekiwała go niecierpliwie Nerwowo spoglądała na zegarek. Sprawdziła w Internecie, że samolot z Okęcia wylądował planowo. Przed jej oczami zaczęły przewijać się czarne scenariusze. Miała nadzieję, że taksówka, którą jechał z lotniska nie uczestniczyła w żadnym wypadku. Postanowiła wyjść z pokoju i poczekać na niego w holu. Przy okazji będzie miała okazję sprawdzić jak wygląda sytuacja na głównej drodze przed hotelem. Być może całą winę za jego przedłużająca się nieobecność ponoszą wieczorne korki. Wychodziła właśnie z windy, gdy dostrzegła go w drzwiach wejściowych. Dostrzegł ją i z oddali posłał przepraszające spojrzenie. Tuż za nim dumnym krokiem weszła roześmiana Febo. Sytuacja była jasna. Nie spoglądając już w ich kierunku, by nie wzbudzić podejrzeń Włoszki, skierowała się ponownie w stronę widny. Godzinę później usłyszała pukanie. Sądziła, że to kelner z kolacją, którą zamówiła dwa kwadranse wcześniej. W drzwiach stał jednak Dobrzański z miną zbitego psa. Spojrzała na niego ze smutkiem i wpuściła do środka.

- Przepraszam – szepnął siadając na skraju łóżka – Zaskoczyła mnie. Bez zapowiedzi pojawiła się na lotnisku twierdząc, że zarezerwowała bilet na ten sam lot, że chce jechać ze mną…. – tłumaczył się lekko zdenerwowany – Że spędzimy trochę czasu razem. Sprawdza mnie. Nie miałem jak się z tego wykręcić. Nawet nie miałem jak cię powiadomić. Na lotnisku nie odstępowała mnie na krok, a w toalecie nie było zasięgu. Tak strasznie mi przykro. I tak bardzo cię przepraszam.

- Mówi się trudno – wzruszyła ramionami i posłała mu blady uśmiech. Starała się robić dobrą minę do złej gry. Prawda była taka, że to Febo miała prawo być tu z nim, nie ona. Poza raz kolejny rozległo się pukanie. Odebrała tacę i postawiła ją na stoliku – Zamówiłam kolację. Nie chciałam was spotkać na dole – spuścił głowę, czując się jeszcze gorzej – O której masz jutro to spotkanie?

- O dziesiątej – mruknął

- Postaram się przebukować bilet i wyjechać przed południem. Ona się pewnie wybierze na zakupy, gdy ciebie nie będzie. Koło jedenastej opuszczę hotel. Zresztą nawet jeśli się miniemy nie sądzę, żeby mnie poznała - wzruszyła ramionami

- Jest mi tak cholernie głupio – wstał i zbliżył się do niej dwa kroki

- Zupełnie niepotrzebnie. Powinniśmy byli przewidzieć, że taka sytuacja może mieć miejsce.

- Przepraszam – chciał ją objąć, ale się odsunęła

- Daj spokój, jeszcze poczuje od ciebie moje perfumy – zrezygnowany wyszedł z jej pokoju. Nawet nie wiedział, co mógłby jej więcej powiedzieć. Że jest dla niego najważniejsza? W tej sytuacji słowa kompletnie nie mogły iść w parze z czynami.