'Zabawka' VIII

 Do wynajętej sali bankietowej restauracji Noble w podwarszawskim Konstancinie dotarli z dwudziestominutowym spóźnieniem. Droga wjazdowa od miasteczka w godzinach popołudniowo-wieczornych często była zakorkowana, a rozpoczynający się weekend tylko ten wzmożony ruch potęgował. Na szczęście nie tylko oni napotkali utrudnienia na trasie i gdy dojechali na miejsce zobaczyli sporą grupę zaproszonych gości dopiero zmierzających w kierunku wejścia. Elegancko ubrani Helena i Krzysztof w wyśmienitych nastrojach przyjmowali życzenia, gratulacje i upominki. 

- Pięknie wyglądasz - szepnął jej na ucho, przepuszczając w drzwiach. Posłała mu czarujący uśmiech. 

Młody Dobrzański tuż po przekroczeniu progu restauracji chwycił w mocnym uścisku dłoń swojej towarzyszki i nie puścił jej nawet w momencie składania życzeń rodzicom. Uwolnił jej dłoń dopiero, gdy wręczał matce okazały bukiet jej ulubionych piwonii.

- Ja oczywiście również dołączam się do życzeń i serdecznie państwu gratuluję tak pięknego jubileuszu. W dzisiejszych czasach tak długoletnie związki są mało popularne, a szkoda. Państwu udało się stworzyć związek pełen miłości i przyjaźni

- I w tym właśnie tkwi sekret – spod wąsa zaśmiał się senior – odpowiedni balans pomiędzy gorącym uczuciem, a trwałą przyjaźnią.

- Fajerwerki w każdym związku kończą się prędzej czy później – wtrąciła Helena – Oczywiście relację cały czas trzeba pielęgnować, płomień miłości podsycać, ale nie oszukujmy się, oprócz ognia ważne są mocne fundamenty i towarzysz życia, z którym chcemy kroczyć w dobrych i złych momentach. Związki oparte na przyjaźni są trwalsze i szczęśliwsze. 

- Jest kilka ról do odegrania w związku. Trzeba być kochankiem, przyjacielem, powiernikiem. Trzeba się odpowiednio dobrać - dodał Krzysztof 

- I ja wreszcie kogoś takiego znalazłem – ni stąd ni zowąd oświadczył Marek, spoglądając na swoją zaskoczoną partnerkę – Jestem z Ulą

- Bardzo się cieszymy i gratulujemy – odparł Dobrzański – Odkąd pojawiła się pani w firmie nasz syn ewidentnie spoważniał – Cieplakówna posłała jubilatom jedynie niemrawy uśmiech, a od dalszej konwersacji wybawiła ich kolejna z zaproszonych par, podchodząc do gospodarzy.

 

- Jestem z Ulą – zacytowała go, gdy po skończonej kolacji wsiedli do jego auta i ruszyli w kierunku Warszawy – Byłbyś łaskaw mi to jakoś wytłumaczyć? – wściekła świdrowała go wzrokiem

- Uważałaś, że nie traktuję cię poważnie, więc miałem okazję pokazać, że się mylisz. Zresztą moi rodzice prędzej czy później i tak by się o nas dowiedzieli

- Cudownie! – zakpiła – tylko, że z tego co pamiętam, to my nie jesteśmy razem! – wysyczała przez zaciśnięte zęby – Poszłam tam tylko dlatego, że lubię i szanuję Twoich rodziców, a nie żeby coś komuś zamanifestować. Gdy liczyłam na to, że będę dla ciebie kimś więcej, traktowałeś mnie jak kochankę i nie pisnąłeś nikomu słowa, że jestem tobie bliska, że ci na mnie zależy, a teraz, gdy nie wiem, czy jednak mogę ci zaufać, oświadczasz wszem i wobec, że jesteśmy razem. Co to ma być? Stawienie przed faktem dokonanym? Bo się panicz Dobrzański wreszcie zdecydował? – wreszcie dała upust całej frustracji, jaka w niej wzbierała od tygodni – Za kogo ty się uważasz? Pieprzony pępek świata. Tylko ja i ja. Teraz chcesz związku, to sobie ten związek stworzysz, wcześniej chciałeś seksu, więc sobie brałeś co chciałeś.

- Posłuchaj – westchnął, czując, że jest na przegranej pozycji, a Ulka nawet nie będzie chciała zamienić monologu na rozmowę

- Nie, to ty mnie posłuchaj. Jeśli rzeczywiście chcesz mnie traktować poważnie, to zamień ‘ja’ na ‘my’. Przestań myśleć o czubku własnego nosa i popatrz czego ja chcę i czego potrzebuję. Poukładaj relacje ze mną i dopiero wtedy, gdy będziemy mieć jasną sytuację i oboje będziemy potrafili zdefiniować łączącą nas relację, będziesz mógł sobie zacząć o tym komunikować światu.

- Ok. Masz rację – przyznał nie dla świętego spokoju i żeby przestała suszyć mu głowę, ale rzeczywiście dotarło do niego, że może mieć sporo racji. Tak naprawdę nie byli razem, nie tworzyli związku, a on jak idiota palnął o tym przy rodzicach. Chciał jej pokazać, że traktuje ją poważnie, bo mówi o tym rodzicom? Wyszło trochę nieudolnie. Chciał pokazać rodzicom, że spoważniał, że tworzy poważny związek z poukładaną i mądrą dziewczyną? Trochę tak. Chciał zyskać w ich oczach – Przepraszam

 

Przez weekend się nie widzieli. Nie dzwonił. Uznał, że przyda im się chwila oddechu po tym, jak ją w piątek wkurzył. Od poniedziałku praca układała im się jak zwykle bez zarzutu. Zanotowała ostatnie punkty w kalendarzu i już miała wychodzić, gdy usłyszała z jego ust padło

- Zjemy juto razem kolację?

- Umówiłam się z Izą na zakupy. Potrzebuje sukienki na wesele.

- Jasne. A w środę?

- W środę mam dentystę. Uprzedzając twoje kolejne pytanie w czwartek obiecałam tacie, że przyjadę do nich po pracy na kilka godzin – pokiwał głową zdając sobie sprawę, że nic nie wskóra, a ona tylko szuka pretekstu, żeby się z nim nie spotkać – Nie, nie szukam wymówek – podniósł gwałtownie głowę do góry zastanawiając się, czy Cieplakówna posiadła już umiejętność czytania w myślach. Jego reakcja nawet lekko ją rozbawiła – Muszę to wszystko załatwić skoro w weekend ma mnie nie być w Warszawie

- Czyli jedziemy – bardziej stwierdził niż zapytał

- Ależ oczywiście, że tak. Kilka godzin w łóżku to nie to samo, co kilka dni tylko we dwoje z dala od codzienności. Zobaczymy czy z tobą wytrzymam – puściła mu oczko. Najwyraźniej weekendowa złość już lekko jej przeszła – Kawy chcesz?

- Dzięki. Mam zaraz spotkanie w kawiarni na dole z fotografem od nowego folderu