'Zabawka' II

- Chyba powinnam już iść – pospiesznie zaczęła zbierać dokumenty – Skończę to jutro – za wszelką cenę starała się skupić uwagę na pliku zadrukowanych kartek.  Przyglądał się jej poczynaniom z nutą rozbawienia i zaciekawienia.

- Uciekasz? – zaśmiał się, chociaż jej reakcja wprawiła go w szczere zdumienie – Chyba się mnie nie boisz? – przyglądał się jej bacznie z tajemniczym uśmiechem

- Gdybym się ciebie bała nigdy bym nie została z tobą sam na sam w pustym biurze o tej godzinie – odparła zachowując rezon. Jej umysł pracował na najwyższych obrotach, a serce walczyło z rozumem.

- Więc w czym problem? – splótł ręce na wysokości torsu i siadając na kancie biurka przyjrzał jej się badawczo. Ten jego spokój i pewność siebie niesamowicie ją peszyły. Za wszelką cenę próbowała jednak zachować pozorne opanowanie.

- W tym, że przekraczasz granice, jaka powinna być między szefem o podwładną – zerknęła na niego przelotnie

- Już dawno ją przekroczyliśmy – zauważył triumfalnie – Szef nie powinien przyjaźnić się ze swoją asystentką. I nie powinien z nią chodzić na nieformalne lunche. Ani nie powinien rozmawiać o rodzinie, mieszkaniu, planach na przyszłość

- Aha – pokiwała teatralnie głową – Czyli w twoim mniemaniu pójście na lunch i do łóżka to jest to samo. Doprawdy interesujące – rzekła z nutą kpiny

- Z tego co wiem jesteś wolna. Ja też. Nikomu się krzywda nie dzieje. Czy nie uważasz, że taki biurowy romans może być niezwykle ekscytujący? – nie odpowiedziała, więc kontynuował - Wiem, że ci się podobam – powtórzył z wyraźną satysfakcją

- Cóż za skromność – mruknęła pod nosem

- Ty mnie pociągasz od dawna – stwierdził, bezczelnie patrząc jej w oczy. Nie wytrzymała tego spojrzenia. Spuściła wzrok – Każdego dnia, resztkami sił hamuje się, by nie spróbować smaku twoich ust – podniósł się i podszedł do niej. Osaczał ją niczym lew swoją ofiarę – Mam ochotę cię pocałować – jego głos zamienił się w szept. Miała świadomość, że przegrywa, że jej silna wola właśnie topnieje. Nawet jeśli teraz ucieknie, to Dobrzański i tak ją dopadnie. Jeśli nie dziś, to przy najbliższej okazji. Ewidentnie był typem faceta, który zawsze dostaje to, czego chce. A teraz nad wyraz jasno komunikował, że chce jej – Mam ochotę pieścić twoje ciało – jego ciepły oddech drażnił skórę tuż pod uchem. Odurzał ją zapachem perfum – Mam ochotę się w tobie zanurzyć – jego dłoń zaczęła sunąć po udzie, by zatrzymać się na pośladku – i sprawić, że będziesz jęczała z rozkoszy i prosiła o jeszcze – czubkiem języka drażnił poduszeczkę jej ucha. A ona nie potrafiła ruszyć się z miejsca. Nie potrafiła, czy nie chciała? Słuchała jego głosu z półprzymkniętymi powiekami i zastanawiała się kiedy wreszcie ją pocałuje. Czekała na ten moment, a jednocześnie wiedziała, że szybko tego pożałuje.  

- Dzień dobry – od progu było widać, że młody Dobrzański jest w wyśmienitym nastroju – świetna bluzka – z uznaniem spojrzał na Violettę, która przeglądała właśnie promocyjne oferty znanej sieciówki – Ula, wejdziesz do mnie na moment? – otworzył drzwi i czekał, aż ruszy przodem. Czuła się niepewnie po tym, co wydarzyło się wczorajszego wieczora. Osaczył ją, zniewolił swoim zapachem, urokiem, całym sobą. Zniewolił i zdominował. Uległa mu. Miał rację. Podobał się jej. Pragnęła znaleźć się w jego ramionach odkąd go zobaczyła pierwszy raz. Niemniej tak krótka chwila rozkoszy, jaką jej dał, sprawiła, że miała do siebie żal. Dała się uwikłać z zwykły, biurowy romans, jak z taniej, brazylijskiej telenoweli. Przespała się z własnym szefem niczym małolata pragnąca załatwić sobie lepszą premię. Niechętnie podniosła się z miejsca i zniknęła we wnętrzu jego gabinetu. Gdy tylko drzwi się za nimi zamknęły gwałtownie pociągnął ją w kąt pokoju. Było to jedyne miejsce, gdzie nie docierał wścibski wzrok przechadzających się korytarzem firmowych plotkarzy. Przyparł ją do półki z książkami i bezceremonialnie zaatakował jej usta. Pocałunek był krótki, za to pełen pasji i żaru.

- Chciałem się przywitać – oświadczył z rozbrajającym uśmiechem, nim zdążyła jeszcze wyrównać oddech. Usiadł i rozpakowując aktówkę zapytał – Skończymy dziś po pracy ten projekt? – czyżby spojrzał na nią z wyraźnym rozmarzeniem? Pewnie jej się zdawało. Chrząknęła cicho i stając przed jego biurkiem niczym uczennica w gabinecie dyrektora

- Już prawie kończę – spojrzał na nią zdumiony - Zrobię jeszcze dwa wykresy i przed jedenastą będziesz go miał na mailu – pokręcił głową z dezaprobatą

- Znów mi uciekasz? – spuściła wzrok – Miałem nadzieję na słodką powtórkę – cmoknął wymownie

- Muszę dziś wyjść z biura punktualnie. Obiecałam bratu, że pójdę z nim na zakupy – pokiwał głową ze zrozumieniem

- No niech ci będzie – westchnął niepocieszony – Mam nadzieję, że do jutra stęsknisz się za mną równie mocno, jak ja za tobą. Miłego dnia Ula – rzucił pewny siebie i skupił się na przeglądaniu maili. Posłusznie opuściła jego biuro. Wciąż miała moralnego kaca. I wiedziała, że będzie go miała, dopóki będzie trwała w tym biurowym romansie. Chciała go urwać, rzucić mu na biurko papierami i raz na zawsze zamknąć ten rozdział. Chciała, a jednocześnie nie potrafiła. Coś ją do niego ciągnęło.